Χόρχε Μπουκάι - Μια ιστορία λυπητερή, όχι και τόσο λυπητερή
Σήμερα επιτέλους η μαμά θέλησε να μιλήσει μαζί μου, γι' αυτό το θέμα. Χωρίς εγώ να την ξαναρωτήσω, μου εξήγησε γιατί πριν χρόνια μου είχε πει πως η καρδιά της γιαγιάς είχε σκληρύνει. - Είναι βέβαια μεταφορικό, τρόπος του λέγειν, μα εκφράζει και κάτι πολύ πραγματικό... Θεωρείται πως η καρδιά είναι το μέρος όπου φωλιάζει η αγάπη, και πολύ πιθανό να είναι πράγματι έτσι. Όταν μια απώλεια μας ταρακουνήσει, άξαφνα, η καρδιά υποφέρει και νομίζει πως θα πεθάνει. Μετά, για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, ψάχνει έναν τρόπο να μετριάσει τον πόνο της, να προστατευτεί, να κρυφτεί, να γίνει σκληρή. - Αυτό έπαθε κι η γιαγιά; - Κάτι τέτοιο. Έχεις ακουστά τον Αντόνιο Ματσάδο ; - Συγγραφέας δεν ήταν; - Ποιητής. Μεγάλος ποιητής. Έγραψε ένα απ' τα πιο σκληρά και όμορφα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ. Απ' ό,τι θυμάμαι λέει: Τραγουδώ σαν περπατώ στο μονοπάτι... Πέφτει το βράδυ... Είχα ενός πάθους το αγκάθι στην καρδιά, μια μέρα το ξερίζωσα και την καρδιά πια δεν τη νιώθω! Κι όλος ο κάμπος μια στιγμή