Είδα πολλά...

Σήμερα επιτέλους η μαμά θέλησε να μιλήσει μαζί μου, γι' αυτό το θέμα. Χωρίς εγώ να την ξαναρωτήσω, μου εξήγησε γιατί πριν χρόνια μου είχε πει πως η καρδιά της γιαγιάς είχε σκληρύνει. - Είναι βέβαια μεταφορικό, τρόπος του λέγειν, μα εκφράζει και κάτι πολύ πραγματικό... Θεωρείται πως η καρδιά είναι το μέρος όπου φωλιάζει η αγάπη, και πολύ πιθανό να είναι πράγματι έτσι. Όταν μια απώλεια μας ταρακουνήσει, άξαφνα, η καρδιά υποφέρει και νομίζει πως θα πεθάνει. Μετά, για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, ψάχνει έναν τρόπο να μετριάσει τον πόνο της, να προστατευτεί, να κρυφτεί, να γίνει σκληρή. - Αυτό έπαθε κι η γιαγιά; - Κάτι τέτοιο. Έχεις ακουστά τον Αντόνιο Ματσάδο ; - Συγγραφέας δεν ήταν; - Ποιητής. Μεγάλος ποιητής. Έγραψε ένα απ' τα πιο σκληρά και όμορφα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ. Απ' ό,τι θυμάμαι λέει: Τραγουδώ σαν περπατώ στο μονοπάτι... Πέφτει το βράδυ... Είχα ενός πάθους το αγκάθι στην καρδιά, μια μέρα το ξερίζωσα και την καρδιά πια δεν τη νιώθω! Κι όλος ο κάμπος μια στιγμή...

Απόσπασμα από ομιλία του π. Γ. Δ. Μεταλληνού στον Άγιο Αντίπα στο Γουδί, στις 13-10-2005. Απομαγνητοφώνηση: Θ. Α. Επιμέλεια: Θωμάς Δρίτσας Ορισμένες φορές, είμαστε βιαστικοί στην κρίση μας για τους άλλους. Θεωρούμε πως εύκολα μπορούμε να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους, και να αποφασίζουμε ποιος σώζεται και ποιος όχι. Όμως η κρίση του Θεού είναι πολύ διαφορετική από την δική μας. Ερώτηση από το ακροατήριο: «Είναι αλήθεια ότι ο Ραφαηλίδης πέθανε μετανοημένος;» Η απάντηση του π. Γ. Δ. Μεταλληνού: Μακάρι να πεθάνω κι εγώ έτσι! Εδώ, τώρα, θα απαντηθεί το «Πού βρίσκεται ο Χριστιανισμός;» του πρώτου ερωτήματος. Το πού φθάνει ο κάθε άνθρωπος ο Θεός το ξέρει. Γι' αυτό, όταν κοιμηθεί ο άνθρωπος, από τα λείψανα αναγνωρίζουμε τη κατάστασή του. Τον Κωλέττη τον ξέθαψαν και βρομούσε τόσο πολύ που έπεφτε λιπόθυμος ο κόσμος. Ήταν τυμπανιαίος δε -κι όχι λείψανο που ευωδιάζει- κι απομακρύνονταν όλοι από τη βρόμα. Και φέρανε τον μητροπολίτη Αθηνών, ο οποίος διάβασε ευχή στο λείψαν...

Στήν ἱστορία τοῦ κόσμου ὑπάρχουν σταθμοί καί ἐπέτειοι μέ μεγάλη σημασία γιά τον άνθρωπο. Σταθμοί που οφείλονται στίς ἀνθρώπινες προσπάθειες καί συντελοῦν στήν βελτίωση τῶν βιοτικῶν συνθηκῶν, ἐνόσῳ βρισκόμαστε στήν γῆ. Ἀλλά καί σταθμοί πού ἀποτελοῦν ἐκδηλώσεις τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, πού στόχο ἔχουν να βελτιώσουν τήν ποιότητα τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας, καί πού ή σημασία τους ἐκτείνεται καί στήν πέραν τοῦ τάφου ζωή, πού ἐνδιαφέρει ὅλους μας. Ένας τέτοιος σταθμός εἶναι ἡ σάρκωση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ὅμως προαναγγέλθηκε καί προοιδοποιήθηκε τήν γέννηση τῆς Παναγίας μας, γεγονός που γιορτάζουμε στις 8 Σεπτεμβρίου. Γι’ αὐτό καί ἡ ἡμέρα αὐτή, στήν ὑμνολογία μας χαρακτηρίζεται ὡς «τῆς παγκοσμίου χαρᾶς τό προοίμιον». Ἀπό τό συναξάρι τῆς ἑορτῆς γνωρίζουμε πώς ἡ Παναγία μας ἦρθε στον κόσμο ὡς καρπός ἱεροῦ πόθου καί προσευχῆς τοῦ θεολέκτου ζεύγους Ἰωακείμ καί Ἄννης. Καί συγχρόνως ἦρθε ὡς πραγμάτωση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ στούς πρωτόπλαστους, τήν πρώτη ἐκείνη ἡμέρα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρ...

Ο Απόστολος Λουκάς, "ο ιατρός ο αγαπητός" (Κολ. δ' 14) του Παύλου θεωρείται και είναι ο Ευαγγελιστής της Παναγίας. Και τούτο, γιατί στο Ευαγγέλιό του μας διασώζει και μας εξηγεί, εκτός των άλλων, και τρία σημαντικά κεφάλαια από τη ζωή της Παναγίας. Τον Ευαγγελισμό της από την Αρχάγγελο Γαβριήλ (κεφ. α' 26-38), την επίσκεψη της Μαρίας στην Ελισάβετ (κεφ. α' 39-45) και την Ωδή της Θεοτόκου ("Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον...")(κεφ.α' 46-55). Γι' αυτό και δικαιολογημένα η εκκκλησιαστική παράδοση και πράξη τού απονέμει - και πολύ ορθά - τον τίτλο και το χάρισμα "του ιστορήσαντος" (του αποδώσαντος με χρωστήρα) την υπέρκαλλη της Θεοτόκου μορφή σε εικόνα. Έτσι κι εμείς στο παρόν κείμενο θα αποπειραθούμε να προσεγγίσομε, κατ' αρχή, με Μωσαϊκή τη συνείδηση, την καρδιακή και λεκτική κατάπληξη της Ελισάβετ, όταν την επισκέφτηκε η Μαρία, ευθύς αμέσως, μετά τον Ευαγγελισμό στο σπίτι της στην Ορεινή Ιουδαία. Γράφει χαρακτηριστικά ο Ευαγγελιστής ...

  Είναι το φως μας και όχι το σκοτάδι μας που μας φοβίζει περισσότερο. Ο βαθύτερος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς. Ο βαθύτερος φόβος μας είναι ότι είμαστε πανίσχυροι. Είναι το φως μας και όχι το σκοτάδι μας που μας φοβίζει περισσότερο. Αναρωτιόμαστε ποιος είμαι εγώ για να είμαι λαμπρός, υπέροχος, ταλαντούχος και φανταστικός! Στην πραγματικότητα, ποιος είσαι για να μην είσαι; Είσαι παιδί του Θεού. Το να το παίζεις μικρός δεν εξυπηρετεί τον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα φωτισμένο στη συρρίκνωση έτσι ώστε οι άλλοι άνθρωποι να μην αισθάνονται ανασφαλείς δίπλα σας. Γεννηθήκαμε για να φανερώνουμε τη δόξα του Θεού που είναι μέσα μας. Δεν είναι μόνο σε μερικούς από εμάς. είναι σε όλους. Και καθώς αφήνουμε το δικό μας φως να λάμψει, δίνουμε ασυνείδητα σε άλλους ανθρώπους άδεια να κάνουν το ίδιο. Καθώς απελευθερωνόμαστε από τον φόβο μας, η παρουσία μας αυτόματα απελευθερώνει τους άλλους. -- Φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχε...

Ένας φιλέλληνας, που πολέμησε για την ανεξαρτησία της Ελλάδος, τα χρόνια της ελληνικής  επανάστασης το 1821! Ο Jacob Williams από τη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ, αφού έζησε ως σκλάβος σε φυτείες ζαχαροκάλαμου, κατάφερε να δραπετεύσει και αφού επιβιβάστηκε σε πλοίο, αργότερα συμμετείχε στον πόλεμο πειρατών ΗΠΑ-Αλγερίας το 1815. Με το τέλος των επιχειρήσεων στην Αλγερία, εργάστηκε στο πλοίο ενός εμπόρου χαλιών που ναυάγησε και ο Γουίλιαμς ξεβράστηκε σε κάποια παραλία της Αθήνας όπου τον διέσωσαν μοναχοί. Ο Ουίλιαμς, έχοντας μάθει ελληνικά, υπηρέτησε τον φιλέλληνα ναύαρχο Κόχραν, ενώ συμμετείχε σε διάφορες μάχες και ναυμαχίες, στην πολιορκία του Μεσολογγίου, έχοντας λάβει μέρος και στην Έξοδο, αλλά και στην απελευθέρωση της Αθήνας. Πέθανε το 1829 στην Ελλάδα, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ελεύθερος σε μια ελεύθερη Ελλάδα, ενώ η ταφόπλακά του υπάρχει στο νεκροταφείο του Αγίου Ιωάννη στο Άργος. Ο Ουίλιαμς είναι η μοναδική περίπτωση σκλάβου που, αφού δραπέτευσε, δεν αναζήτησε μια ήσυ...