Είδα πολλά...

    «Όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του είναι καταδικασμένος να τα επαναλαμβάνει.» «Καμία φυλακή δεν είναι τόσο τέλεια όσο αυτή που δεν αντιλαμβάνεσαι.» «Όποιος προτιμήσει την νοημοσύνη απο την σοφία στο τέλος χάνει και τα δύο.» «Ο κύκλος της υποκρισίας ξεκινάει με τα λόγια και ολοκληρώνεται με λόγια ή πράξεις, για αυτό είναι σοφό να μιλάει κανείς όσο τον δυνατόν λιγότερο.» «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.» Επειδή δεν πιστέψαμε στην προσωποποίηση της Αληθείας απομακρυνθήκαμε από αυτήν και φτάσαμε σε σημείο να ξεχάσουμε ακόμα και τον ορισμό της. Αποκτήσαμε γνώση, γνώση για την ύλη, γνώση για την φύση, γνώση για το διάστημα κοινός γίναμε γνωστικοί και «όλα τα κατέχαμε» αλλά αφού χάσαμε την επαφή με την Αλήθεια και την σοφία που απορρέει από αυτήν γίναμε άσοφοι, κοινός τυφλοί και λέγαμε, πέρασαν 2000 χρόνια από τότε δεν ισχύουν πλέον αυτά, (κάτι παρόμοιο θα λέγανε και τα χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης). Μα η Αλήθεια είναι αντικειμενική, διαχρονική και ανατρεπτική εξ

  Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51.Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάνης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέ

Χριστιανοί! Είμαι το ίδιο αμαρτωλός σαν και σας και κανένας δεν είναι άγιος. Τα κρίματά μας ξεπερνάνε και την άμμο της θάλασσας κι ούτε καν υποψιαζόμαστε κάθε φορά που θα κολαστούμε. Για τούτο ένας δρόμος μας μένει προς σωτηρία: Ο λόγος του Χριστού. Τα Βαγγέλια, οι Ψαλμοί, το Χτοήκι. Σε τούτα τα βιβλία είναι μαζωμένη όλη η σοφία του κόσμου, όλη η αλάθευτη γνώση, κι αυτά μονάχα μπορούν ν' αποκριθούν στον άνθρωπο, που ρωτά και που διψά να μάθει. Όξω απ' αυτά, γνώση κι αλήθεια δεν υπάρχουν. Να τα μάθετε λοιπόν γράμματα τα παιδιά σας, αλλά να τα μάθετε γράμματα του Θεού κι όχι γράμματα του διαβόλου. Υπάρχουν δύο λογιώ γράμματα, αδέλφια μου. Τα θεοτικά γράμματα και τ' άθεα γράμματα. Ο πατέρας του Έθνους, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας ορμήνεψε να μαθαίνουμε γράμματα, αλλά μας δίδαξε ν' ακονίζουμε το μυαλό μας στο ακόνι του Χριστού(...). Τ' άθεα γράμματα παραμέρισαν τους άγιους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε

Στην αρχή τα πάντα ήταν απλά και δεν είχαμε ανάγκη για τίποτα. Σιγά-σιγά το μυαλό μας άρχισε να ανοίγει και αρχίσαμε να βλέπουμε διαφορετικά πράγματα και διαφορετικούς ανθρώπους μέσα από την τηλεόραση που κι αν δεν επηρέαζαν εμάς, σίγουρα επηρέαζαν τους συμμαθητές μας και έπειτα έμμεσα και εμάς. Θυμάμαι όταν ήμουν νεότερος που βλέπαμε WWE Raw και Smackdown για να καλύψουμε την πείνα μας για θέαμα. Ανθρώπους με μεγάλους μύες που ανέβαιναν στη σκηνή για να χτυπήσουν ο ένας τον άλλον και να προσφέρουν θέαμα σε όσους είχαν πληρώσει για να τους δουν. Μια αναζήτηση για Smackdown στο Google θα είναι αρκετή για να σας πείσει, αφού οι παλαιστές είναι κατηγοριοποιημένοι ως ηθοποιοί. Κάποιοι βέβαια από αυτούς που έκαναν τις πιο θεαματικές φιγούρες επάνω στη σκηνή έφυγαν νωρίς όπως ο Eddie Guerrero που όπως αναφέρεται “Η αιτία του θανάτου του ήταν καρδιακό πρόβλημα, ενώ γίνεται λόγος πως είχε χρησιμοποιήσει αναβολικά χάπια ή παυσίπονα σε μεγάλη ποσότητα. Σε όλη του την καριέρα είχε πρόβλημ