Παιδί μου, τι σου έκανα;

 

 

«Όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του είναι καταδικασμένος να τα επαναλαμβάνει.»
«Καμία φυλακή δεν είναι τόσο τέλεια όσο αυτή που δεν αντιλαμβάνεσαι.»
«Όποιος προτιμήσει την νοημοσύνη απο την σοφία στο τέλος χάνει και τα δύο.»
«Ο κύκλος της υποκρισίας ξεκινάει με τα λόγια και ολοκληρώνεται με λόγια ή πράξεις, για αυτό είναι σοφό να μιλάει κανείς όσο τον δυνατόν λιγότερο.»
«Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.»

Επειδή δεν πιστέψαμε στην προσωποποίηση της Αληθείας απομακρυνθήκαμε από αυτήν και φτάσαμε σε σημείο να ξεχάσουμε ακόμα και τον ορισμό της. Αποκτήσαμε γνώση, γνώση για την ύλη, γνώση για την φύση, γνώση για το διάστημα κοινός γίναμε γνωστικοί και «όλα τα κατέχαμε» αλλά αφού χάσαμε την επαφή με την Αλήθεια και την σοφία που απορρέει από αυτήν γίναμε άσοφοι, κοινός τυφλοί και λέγαμε, πέρασαν 2000 χρόνια από τότε δεν ισχύουν πλέον αυτά, (κάτι παρόμοιο θα λέγανε και τα χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης). Μα η Αλήθεια είναι αντικειμενική, διαχρονική και ανατρεπτική εξ ορισμού, η Αλήθεια είναι ο θεμελιώδης νόμος που ισχύει για όλους τους ανθρώπους σε όλες τις περιπτώσεις (αποφεύγουμε την υποκρισία, κρύβουμε την αρετή) δια παντός και σοφία είναι η ικανότητα αναγνώρισης της Αλήθειας και των ιδιοτήτων της και η ικανότητα αναγνώρισης την διαφοράς μεταξύ Αλήθειας και ψεύδους.

Πιστεύαμε κάθε «επιστημονική» μελέτη και κάθε «διακεκριμένο» που υποστήριζε ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε από μόνο του, εν ολίγοις έλεγαν «Δεν υπάρχει Θεός» και εμείς σκεφτόμασταν «Εφόσον δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει και ο διάβολος», μα δεν νοείται πόλεμος χωρίς εχθρό. Είμασταν βαπτισμένοι Ορθόδοξοι, κατά παράδοση αλλά δεν είμασταν Ορθόδοξοι κατά συνείδηση, λέγαμε ότι ήμασταν άΘεοι ενώ στα αλήθεια είχαμε γίναμε αντί-Θεοι και ειδωλολάτρες. (βλέπετε η υπερηφάνεια το ψέμα και η διαφθορά έχουν και το θράσος να δημιουργούν «αντισώματα» κατά της αλήθειας).

Συμβιβαστήκαμε με την διαφθορά και στην πορεία γίναμε κακόψυχοι και διεφθαρμένοι, (δηλαδή ο Άγιος Μάρκος ήταν χαζός που έμεινε αμετακίνητος μέχρι τέλους;). Δεν προσέχαμε την σκέψη μας και αντ' αυτού η σκέψη μας ήταν στην απόκτηση του χρήματος με κάθε τρόπο (ηθικό ή ανήθικο), φτάσαμε σε σημείο όχι μόνο να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε αλλά να βλέπουμε το μαύρο ως άσπρο και το άσπρο ως μαύρο. Αγαπήσαμε κάθε λογής αμαρτία και μισήσαμε την αρετή, και πολύ σπάνια ακούγαμε αυτή την λέξη. Γίναμε σύγχρονοι Ισκαριώτες και για τριάκοντα αργύρια προδώσαμε Αλήθεια, πατρίδα, οικογένεια (κατά αυτή την σειρά) και το Πάσχα λίγο μετά την Ανάσταση καίγαμε και τον Ιούδα. Γίναμε υποκριτές και ψηφίζαμε τους όμοιούς μας, κατά τον λαό και οι άρχοντες ή αλλιώς δος ημίν άρχοντας κατά τας καρδίας υμών, (Πολιτικοί Άρχοντες - Θρησκευτικοί Διαχειριστές).

«Υπάρχουν δύο τρόποι για να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις μία χώρα:
Ο πρώτος είναι δια της βίας.
Ο δεύτερος είναι μέσω του χρέους.»
--
John Adams 1735 - 1826

«καί ἐνῶ εἶχαν θαμπωθεῖ, μία δράκα ἀπό ἐξωνημένους,
ὕφαινε σιωπηρῶς καί ὑπογείως το σάβανο τοῦ Γένους!»
--
Στίχος: Αρτέμης Φανουργιάκης (Artemios Neorhapsodist),
Δίσκος: «Λυκόσχημος Αμνός»
Τίτλος: «Πρελούδιον, Το Ξόδι Νο2»

Οι δε (φαινομενικά) «ηγέτες» των κομμάτων ως υποτακτικοί σκοτεινών κέντρων αποφάσεων με έδρα στο εξωτερικό σε διατεταγμένη υπηρεσία όχι μόνο δεν ήταν άσοφοι αλλά ήταν αντίσοφοι, κοινός σκοταδιστές (όπως η σοφία απορρέει και δομείται από την Αλήθεια, έτσι και η αντισοφία απορρέει και δομείται από το ψεύδος) και με φαινομενικά «λογικά» επιχειρήματα και ενέργειες όπως «Παραλάβαμε καμένη γη» ή «Δεν φταίμε εμείς για τις επιλογές των προηγούμενων», σταδιακά μας απέκοψαν απο την πίστη στην Αλήθεια και την σοφία, ενώ δούλευαν για τα ίδια αφεντικά. Άσοφοι εμείς, αντίσοφοι αυτοί η «δουλειά» είχε τελειώσει πριν καν ξεκινήσει.

«…Είναι κρίμα, γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα… Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία… Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν.»
--
από το Βιβλίο τού π. Παϊσίου:
«Λόγοι χάριτος και σοφίας»,
παρουσίαση π. Μάξιμος Αγιορείτης, 2001,
Άγιον Όρος

«κι ὅλοι ζοῦσαν δίχως την παραμικρή ὑποψία,
ὥσπου τελικά ἡ ἀρρώστια μας ἔφαγε το πόδι,
τώρα εἴν’ ἀργά, πού ἀνακάλυψαν τήν συνομωσία,
τώρα εἴν’ ἀργά, γιατί βρισκόμαστε στό ξόδι!»
--
Στίχος: Αρτέμης Φανουργιάκης (Artemios Neorhapsodist),
Δίσκος: «Λυκόσχημος Αμνός»
Τίτλος: «Πρελούδιον, Το Ξόδι Νο2»

Υπήρχαν δε φορές που οι «κυβερνώντες» αναρωτιόντουσαν τάχα πώς ερμηνεύεται το τάδε άρθρο του συντάγματος (λες και έπρεπε να είχαν ορίσει και το λεξικό όταν οι πατέρες μας έφτιαχναν το σύνταγμα) και με αυτήν την πρόφαση το ερμήνευαν όπως συνέφερε τα αφεντικά τους.

Άλλες φορές πάλι οι «κυβερνώντες» ανά περιόδους κάνανε εξαγγελίες για «Μάχη κατά της διαφθοράς» και από μέσα τους γελούσαν (μετά το προπατορικό αμάρτημα και την ζωή εδώ στην Γη, η πτώση είναι στην ανθρώπινη φύση), υπάρχει περίπτωση ο διεφθαρμένος να νικήσει την διαφθορά χωρίς βοήθεια από κάποιον αδιάφθορο; Και οι «κυβερνώντες» αντί για να πολεμήσουν την αιτία πολεμούσαν το αποτέλεσμα ή αλλιώς, θεράπευαν το σύμπτωμα και όχι την ασθένεια και εμείς ως άσοφοι ή δεν καταλαβαίναμε ή γελούσαμε και με εμάς «γελούσαν και οι πέτρες».

Εμείς αν καμιά φορά ακούγαμε από τρίτους, διότι δεν πατούσαμε το πόδι μας στην εκκλησία (πόσο μάλλον να εξομολογηθούμε) κάποιο λόγο Αληθείας χλευάζαμε και την εκκλησία αλλά και αυτόν που μας τα έλεγε, του λέγαμε: «Μα καλά πώς τα πιστεύεις όλα αυτά» ή ότι: «Η εκκλησία ελέγχει τις μάζες», τα λέγαμε όλα αυτά την ίδια στιγμή που εμείς ήμασταν δούλοι όλων των παθών. Άλλες φορές πάλι λέγαμε «ο Θεός απειλή με κόλαση και φωτιές» και μας ενοχλούσε η ιδέα της κολάσεως (ούτε καν η ίδια η κόλαση) και δεν μας ενοχλούσε η βρωμιά που κουβαλούσαμε. Την Αλήθεια την «αρρωσταίναμε» διότι εμείς ήμασταν άρρωστοι πνευματικά.

«Ἐξοστράκιζαν τίς φωνές, πού ἐπεσήμαιναν τόν κίνδυνο,
λόγῳ του ὅτι διατάρασσαν τόν ὕπνο τούς τόν νήδυμον!»
--
Στίχος: Αρτέμης Φανουργιάκης (Artemios Neorhapsodist),
Δίσκος: «Λυκόσχημος Αμνός»
Τίτλος: «Πρελούδιον, Το Ξόδι Νο2»

Υπήρχαν φορές που λέγαμε αυτός είναι ανυπλητος και μας ενοχλούσε η ανυπλησιά του ξένου που βλέπαμε και σαν άσοφοι που είμασταν δεν μας ενοχλούσε η βρωμιά ίδη είχαμε μέσα μας, μπορούμε να πούμε ότι ο Κύριος και Θεός μας ήταν μακριά και δεν μπορούσαμε να πάμε σε αυτόν για να μας καθαρίσει από την αμαρτία και κατ επέκταση από την διαφθορά; Έχουμε καν το δικαίωμα να δικαιολογηθούμε; Η Αλήθεια είναι ότι ο Θεός ήταν πολύ πολύ κοντά μας αλλά ο διάβολος ήταν κοντινότερα, ήταν μέσα μας, εμείς του ανοίξαμε την πόρτα και αυτόν τον καλοντυμένο άγνωστο τον δεχτήκαμε ως καλεσμένο και του κάναμε όλα τα χατίρια, περνούσε ο καιρός και ο καλεσμένος όχι μόνο δεν έφευγε αλλά έφερε και φίλους του... και εμείς ως άπιστοι και άσοφοι λέγαμε δεν πειράζει, ωραία είναι η ζωή (la vie est belle), φτάσαμε σε σημείο από οικοδεσπότες να γίνουμε εμείς οι καλεσμένοι και οι καλεσμένοι να γίνουν οι οικοδεσπότες.

Πρώτα φτωχύναμε πνευματικά, μετά φτωχύναμε ηθικά και στο τέλος φτωχύναμε και οικονομικά.

Ζούσαμε όλοι κάτω από την ίδια στέγη, κοινός την ίδια οικονομία και λέγαμε «Εγώ και η οικογένεια μου να ‘μαστε καλά οικονομικά και οι άλλοι ας κόψουν τον λαιμό τους». Όταν ήρθαν οι οικονομικές δυσκολίες για όλους όλη αυτή η βρωμιά που υπόβοσκε βγήκε στην επιφάνεια, τα παιδιά μας ή χώριζαν ή φεύγανε στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή ή αυτοκτονούσαν, και στο τέλος χάσαμε και τα λεφτά και τις οικογένειές μας και εμείς δεν ήμασταν καλά και συνεχίζαμε αμετανόητοι και συνειδησιακά δεν αναλαμβάναμε καμία ευθύνη για τις πράξεις μας, δεν μαθαίναμε από τα λάθη μας, ούτε ταπεινωθήκαμε απο μόνοι μας και ως άσοφοι αντί να κοιτάξουμε τα χάλια μας που η αμαρτία ή αλλιώς ή διαφθορά (που ήταν, είναι και θα είναι η αιτία για όλα μας τα δεινά) είχε φτάσει ως το μεδούλι, κατηγορούσαμε ή τους «δανειστές» ή τους άλλους ψηφοφόρους ή τους πολιτικούς (πρώην και νυν).

«Και αφού τα κάναμε όλα αυτά και άλλα τόσα εμείς εις τα παιδιά μας, υπερδικαίως εκείνα ‘πέσαν πάνω μας να φαν τα λυσσακά μας.»

Όχι μόνο δεν παραδώσαμε έναν πνευματικά καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας για να ζήσουν μέσα σε αυτόν αλλά τον κάναμε χειρότερο, και εκείνα όπου καταλήξουν.

Εμάς η Αλήθεια μας ανέτρεψε, ας γίνει λοιπόν κατανοητό σε όλους ότι δεν χρειάζονται πολλοί διεφθαρμένοι για να έχει ευημερία ένας τόπος αλλά ένας καθαρισμένος και ασυμβίβαστος.

Άδικη, αδικαιολόγητη & υποκριτική παράκληση πρός τις επόμενες γενιές:

Σας παρακαλούμε, μην δεχτείτε από κανένα και για κανένα λόγο να σας αλλάξει την πίστη, την ιστορία, την γλώσσα, την ονομασία πόλεων ή περιοχών και τα σύνορα της χώρας, σαν ορθόδοξος λαός πρέπει να διεκδικούμε μόνο το δίκιο μας και δεν πρέπει να αδικήσουμε καμία χώρα και κανένα άνθρωπο σε οποιοδήποτε θέμα, επίσης μην δεχτείτε κανένας ιδιώτης να έχει τον έλεγχο του χρήματος, εάν είναι τράπεζα ή οργανισμός με επωνυμία να ελέγχετε ανά τακτά χρονικά διαστήματα εξονυχιστικά τους πάντες άμεσα ή έμμεσα συσχετιζόμενους με αυτόν, η ροή-διαδρομή του χρήματος από το νομισματοκοπείο ως την τράπεζα της Ελλάδος πρέπει να ανήκει στον λαό.

Η Ελπίδα σας να βρίσκεται μόνο στον Κύριο και Θεό μας Ιησού Χριστό αυτός ήταν, είναι και θα είναι ο μοναδικός σωτήρας ψυχών και σωμάτων και λύση σε όλα τα προβλήματα των ανθρώπων, εάν αντιληφθείτε ότι σταματάνε οι άνθρωποι να έχουν ως κέντρο της ζωή τους τον Αληθινό Θεό και σωτήρα ημών Ιησού Χριστό και ασχολούνται περισσότερο με την ύλη θα χάσετε την κοινή «καρδιά» και ως εκ τούτου θα χαθεί και η κοινή λογική τότε να περιμένετε το κακό να θεριέψει.

Εμείς τα κάναμε όλα λίαν επιεικώς μαντάρα, ας γίνουμε παραδείγματα προς αποφυγή για εσάς.

Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης,
Στρατιώτης Πεζικού Γρηγοράκης Κωνσταντίνος

‘08 Α’ ΕΣΣΟ.

 

Πηγή