Jason David Frank μα κι ένας άλλος... Frank
Η σειρά αυτή μπορεί να συνέχισε μόνο στο εξωτερικό αλλά έκανε συνολικά πάνω από 29 σαιζόν και ακόμη συνεχίζεται.
Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσαμε να πούμε σε αυτό το σημείο αλλά θα προσπαθήσω να πιαστώ μόνο από μερικά γεγονότα κι όχι από ανθρώπινους θαυμασμούς με ταμπέλες RIP κτλ. Αν και χάρη σε αυτές τις ταμπέλες βρήκα αρκετά ενδιαφέροντα ερωτήματα.
Όπως ο Κώστας Καρυωτάκης έγραψε κάποτε "Κι ακόμα δε μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται", έτσι και αρκετοί γνωστοί του ή και αγνωστοί του αναρωτήθηκαν "Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να έκανε αυτό το πράγμα; Ένας πατέρας, ένας σύζυγος, ένας αθλητής...".
Αυτό το "αθλητής" με κέντρισε πιο έντονα από το πατέρας και το σύζυγος. Γιατί τις ταμπέλες "μπαμπάς" και "σύζυγος" τις παίρνεις και μέσω του "χαρτοβασιλείου" που έλεγε κι ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (προφητεία 78), στην περίπτωσή μας δηλαδή το πιστοποιητικό γάμου και το πιστοποιητικό γέννησης ή στη χειρότερη το δικαστήριο που σε αναγνωρίζει ως μπαμπά του παιδιού. Αλλά το "αθλητής"; Πρέπει να θέλεις, πρέπει να μοχθήσεις για να είσαι αθλητής. Πρέπει να είσαι πρόθυμος να παλέψεις! Να είσαι πρόθυμος ό,τι προβλήματα προκύπτουν να τα βάλεις στην άκρη και να τα χτυπήσεις στην κατάλληλη στιγμή ώστε να βρεθεί λύση.
Γιατί ο Jason David Frank δεν ήταν απλώς ένας τηλεοπτικός ηθοποιός. Είχε και δύο σχολές πολεμικών τεχνών ενώ παράλληλα φρόντιζε για την οικογένειά του.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη πληροφορία που τον περιτριγύριζε και εντυπωσιάστηκα όταν την έμαθα. Ο αδελφός του πέθανε λίγο πριν γίνει 30 χρονών. Η τότε σύζυγός του, βλέποντάς τον στενοχωρημένο, τον παρέπεμψε στη χριστιανική ομολογία της περιοχής τους κι εκεί για πρώτη φορά έμαθε - τουλάχιστον πιο σοβαρά - για το Χριστό. Και φάνηκε να Τον αγκάλιασε - όπως μπορούσε να Τον αγκαλιάσει ένας άνθρωπος με τις ελλείψεις μιας μη-ορθής-δόξης ομολογίας. Και μάλιστα όχι μόνο Τον αγκάλιασε αλλά και Τον ομολογούσε έμπροσθεν τον ανθρώπων.
Είχε μάλιστα ξεκινήσει μια σειρά από εμπορικά προϊόντα με την ονομασία "Jesus didn't ✝ap" δηλώνοντας επακριβώς πως "ο Χριστός δεν παραιτήθηκε" (βλ. tap είναι το χτύπημα που κάνουν οι αθλητές της πάλης για να δηλώσουν ότι παραιτούνται από τον αγώνα). Κι αν τον ακούσετε να μιλάει για το Χριστό ο άνθρωπος αυτός, θα τον ακούσετε να μιλάει με θαυμασμό, με ενθουσιασμό, να λέει πως ο Χριστός μπορούσε να καλέσει μυριάδες αγγέλων αλλά έμεινε πάνω στο σταυρό μέχρι το τέλος και δεν παραιτήθηκε στιγμή από το έργο Του για τη σωτηρία των ανθρώπων. Μπορείτε να ακούσετε και τον ίδιο να τα λέει σε αυτό το βίντεο.
Δυστυχώς όμως, όπως συνήθως συμβαίνει στις μη-ορθόδοξες ομολογίες, ο Χριστός είτε αγκαλιάζεται από τους ανθρώπους ως υπερήρωας είτε ως ιδεολογία είτε ως ένας καλός διδάσκαλος ή/και θεός ανάμεσα σε άλλους. Κι αυτά δεν είναι γερές βάσεις για να σε κρατήσουν. Όχι μόνο στη ζωή αλλά και γενικότερα. Όπως έλεγε κι ένας γέροντας συζητώντας με έναν άλλο άνθρωπο: "Αχ παιδί μου! Όλοι οι μεγάλοι άπιστοι της ιστορίας εκεί σκάλωσαν. Το ψαροκόκαλο που τους κάθισε στο λαιμό και δεν μπορούσαν να το καταπιούν, αυτό ακριβώς ήταν. Το ότι ο Χριστός είναι και Θεός. Πολλοί από αυτούς ήσαν διατεθειμένοι να πουν στον Κύριο: Μη λες πως είσαι Θεός ενανθρωπήσας. Πες ότι είσαι απλός άνθρωπος και μεις είμαστε έτοιμοι να σε θεοποιήσουμε. Γιατί θέλεις να είσαι Θεός ενανθρωπήσας και όχι άνθρωπος αποθεωθείς; Εμείς δεχόμαστε να σε αποθεώσουμε, να σε ανακηρύξουμε στο μέγιστο των ανθρώπων, τον αγιότατο, τον ηθικότατο, τον ανεπανάληπτο. Δεν σου αρκούν αυτά;".
Είναι άλλο πράγμα το να αρνείσαι το Θεό και άλλο το να τον πιστεύεις λαθεμένα. Ο άπιστος κατηχείται. Οι ετερόδοξοι όμως; Πόσοι Άγιοι Πορφύριοι υπάρχουν να μπορούν να πουν και να εφαρμόσουν το "Αυτές τις καλόγριες θα τις κάνω ορθόδοξες"; Βέβαια οι καλόγριες πρώτες ήταν αυτές που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήθελαν και αποζητούσαν το να αγαπήσουν πραγματικά τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Χριστό. Αν όμως δεν θέλεις βίωμα με Χριστό αλλά κρατήσεις μόνο το "Αγαπάτε αλλήλους", πόσους καρπούς μπορεί να φέρει αυτό; Κι αν δεν έχεις δίπλα σου παραδείγματα (βλ. βίους Αγίων) που να σου μιλήσει μέσω αυτών το Άγιο Πνεύμα, πώς θα μπορέσεις να πεις "Δεν είμαι μόνος μου" και να μην απελπιστείς; Είσαι στο κέντρο του κόσμου του Θεού, όχι "τυχαία" στη μέση[*].
Είναι λοιπόν διπλό το ερώτημα:
Πώς είναι δυνατόν ένας πνευματικά και σωματικά αθλητής να έκανε αυτό το πράγμα...
Η απελπισία είναι από τους μεγαλύτερους πειρασμούς στους οποίους μπορεί να σε ρίξει ο διάβολος. Αν απελπιστείς, χάνεις ουσιαστικά την ελπίδα σου στο Θεό. Χάνεις την εμπιστοσύνη σου στο πρόσωπό Του. Κι όλα γκρεμίζονται.
Βλέπετε, στην Αμερική δεν υπάρχει πλέον κάποιος να απαντήσει στην ερώτηση "Πώς είσαι;" με το "Δόξα τω Θεώ, χάλια"! Υπήρχε πριν λίγα χρόνια ο Άγιος Γέροντας Εφραίμ που ίδρυσε μοναστήρια στην έρημο της Αριζόνας και ήταν κατάλληλος να μεταφέρει βιωματικά το Χριστό στους ανθρώπους. Έξω από τους χώρους που δημιούργησε αυτός ο Άγιος όμως... δύσκολα τα πράγματα.
Τι μαθαίνουμε όμως εμείς από τον Άγιο Θεοφάνη τον Έγκλειστο;
Πρέπει νὰ σοῦ πῶ, ὅτι, σύμφωνα μὲ τὴν πίστη μας, ὅποιος ὑπομένει ἀγόγγυστα τὶς δυσκολίες, πιστεύοντας ὅτι τὶς παραχωρεῖ ὁ Θεὸς γιὰ τὸ καλό του εἶναι ἰσότιμος μὲ τοὺς μάρτυρες. Αὐτὸ νὰ τὸ θυμᾶσαι πάντα, γιὰ νὰ παρηγοριέσαι...
Ὅταν ἡ νοικοκυρὰ βάλει μία πίτα στὸ φοῦρνο, δὲν τὴ βγάζει ὥσπου νὰ βεβαιωθεῖ πὼς εἶναι ψημένη. Ὁ Νοικοκύρης τοῦ σύμπαντος σ' ἔχει βάλει μέσα σ' ἕνα φοῦρνο καὶ σὲ κρατάει ἐκεῖ ὥσπου νὰ ψηθεῖς. Κάνε ὑπομονή, λοιπόν, καὶ περίμενε...Δὲν θὰ μείνεις στὸ φοῦρνο οὒτ' ἕνα λεπτὸ περισσότερο ἀπ' ὅσο χρειάζεται. Μόλις εἶσαι ἕτοιμη, θὰ σὲ βγάλει ὁ Κύριος ἔξω. Ἄν, ὅμως, μόνη σου πεταχτεῖς ἔξω, θὰ εἶσαι σὰν τὴ μισοψημένη πίτα...
Εμπιστοσύνη καί ἐλπίδα στόν Θεό λοιπόν... Γιατί αυτή η εμπιστοσύνη και η ελπίδα στο Θεό δεν άφησε ποτέ κανέναν παραπονεμένο τελικά. Κι αν θέλετε, έχουμε πρόσφατο παράδειγμα, έναν άλλο Frank, με το όνομα Αντώνιος ή μάλλον... π. Εφραίμ. Γενικότερα γνωστός ως Frank Atwood[*/*].
Τη δική του ιστορία μπορείτε να την ακούσετε να τη λέει ο Μητροπολίτης Λεμεσσού Αθανάσιος [*]. Σε γενικές γραμμές όμως κρατήστε ότι φυλακίστηκε για ένα έγκλημα που δεν είχε κάνει, μέσα στη φυλακή γνώρισε την Ορθοδοξία, όντας στη φυλακή βαφτίστηκε, όντας στη φυλακή παντρεύτηκε, όντας στη φυλακή σπούδασε Νομική, πέρασε δύο χρόνια υπομένοντας πότε θα τελειώσει η ιστορία με τον κορονοϊό γιατί αναβαλλόταν συνεχώς η εκτέλεση της θανατικής ποινής σε βάρος του και τελικά μια μέρα πριν εκτελεστεί έγινε η κουρά του σε μεγαλόσχημο μοναχό.
Γι' αυτό ανέφερα παραπάνω πως έχει ανάγκη ο άνθρωπος τα παραδείγματα, τους βίους των Αγίων για να τον καθοδηγήσουν. Γιατί ο Θεός έστειλε τον Υϊό Του, ο Χριστός τον Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο, στους μαθητές κι εκείνοι το μετέδωσαν στους άλλους ανθρώπους. Δεν είναι κατασκευασμένοι οι Άγιοί μας αλλά καρποί του Αγίου Πνεύματος. Σημάδι πως δε μας εγκατέλειψε ο Θεός. Και για αυτό το σημάδι χρησιμοποιεί τους "δικούς" μας, ανθρώπους για να πείσουν ανθρώπους. Και τους αντιδοξάζει αυτούς που Τον τίμησαν.
Υστερόγραφο #1: Κάτι τελευταίο μιας που μακρυγόρησα και πετάχτηκα από τον Jason Frank στον Frank Atwood που ονομάστηκε στη βάφτισή του Αντώνιος και τελικά θυμήθηκα τον π. Αντώνιο της "Κιβωτού του Κόσμου". Όπως έλεγε λοιπόν κι ο Άγιος Παναγής της Λύσης περί συκοφαντίας[*]: "Πολλές φορές μπορεί να σε συκοφαντούν. Εσύ να λες: «Δόξα να’ χεις Θεέ μου. Δώσε μου υπομονή να δεχθώ τη συκοφαντία και φώτισε τους». Ξέρεις τι στεφάνι έχεις! Μα, μόνο οι άγιοι μπορούν να τα κάμουν τούτα. Άντε, μην τα δεχτείς και κάμνε φασαρίες και απόδειξε… Ενώ, βάλε το χέρι στην καρδιά και πες «εγώ είμαι εντάξει». Και έτσι «η αλήθεια μένει εις τον αιώνα»".
Υστερόγραφο #2: Για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε... ιδού η συνέχεια του Κώστα Καρυωτάκη: Μυγδαλιά.
Σχόλια