Με άρτο και θεάματα μεγαλωμένοι

Στην αρχή τα πάντα ήταν απλά και δεν είχαμε ανάγκη για τίποτα.

Σιγά-σιγά το μυαλό μας άρχισε να ανοίγει και αρχίσαμε να βλέπουμε διαφορετικά πράγματα και διαφορετικούς ανθρώπους μέσα από την τηλεόραση που κι αν δεν επηρέαζαν εμάς, σίγουρα επηρέαζαν τους συμμαθητές μας και έπειτα έμμεσα και εμάς.

Θυμάμαι όταν ήμουν νεότερος που βλέπαμε WWE Raw και Smackdown για να καλύψουμε την πείνα μας για θέαμα. Ανθρώπους με μεγάλους μύες που ανέβαιναν στη σκηνή για να χτυπήσουν ο ένας τον άλλον και να προσφέρουν θέαμα σε όσους είχαν πληρώσει για να τους δουν. Μια αναζήτηση για Smackdown στο Google θα είναι αρκετή για να σας πείσει, αφού οι παλαιστές είναι κατηγοριοποιημένοι ως ηθοποιοί. Κάποιοι βέβαια από αυτούς που έκαναν τις πιο θεαματικές φιγούρες επάνω στη σκηνή έφυγαν νωρίς όπως ο Eddie Guerrero που όπως αναφέρεται “Η αιτία του θανάτου του ήταν καρδιακό πρόβλημα, ενώ γίνεται λόγος πως είχε χρησιμοποιήσει αναβολικά χάπια ή παυσίπονα σε μεγάλη ποσότητα. Σε όλη του την καριέρα είχε πρόβλημα εξάρτησης από αλκοόλ και απαγορευμένες ουσίες, ενώ είχε εθιστεί και στα παυσίπονα”. Δεν πειράζει όμως… Έκανε ωραίο θέαμα όσο ζούσε…

Έπειτα μεγαλώσαμε και κάποιοι απέκτησαν τραγουδιστές ως ινδάλματα, ενώ κάποιοι άλλοι αθλητές, κατά βάση ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες. Οι τραγουδιστές που είχαν μεγαλύτερη απήχηση στη νεολαία ήταν αυτοί που έσπαγαν μια κιθάρα σε κάθε βραδιά που εμφανιζόντουσαν, αντιγράφοντας ξένους τραγουδιστές. Οι αντίστοιχοι ποδοσφαιριστές έκαναν φοβερές κινήσεις με τη μπάλα παρά την πίεση του αγώνα, ενώ οι μπασκετμπολίστες μπορούσαν να κλέψουν τη μπάλα από τον αντίπαλο και να βάλουν τρίποντο ακόμη κι από το κέντρο ή κι από πιο πίσω ακόμη.

Έπειτα μάθαμε για τους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων! Αθλητές απίστευτοι που όλοι μας ως έθνος ενωνόμασταν και σε κάθε Ολυμπιάδα τους στηρίζαμε. Νιώθαμε πως ήταν άνθρωποι καθαροί με μόνο στόχο την επίτευξη μιας καλύτερης θέσης για προσωπικούς λόγους φιλοδοξίας αλλά κυρίως για τη χώρα που εκπροσωπούσαν, την Ελλάδα μας! Μέχρι που έγινε ό,τι έγινε με την Κατερίνα Θάνου και τον Κώστα Κεντέρη και μάθαμε πως και τα ινδάλματα κάποια στιγμή πέφτουν… ή τα ρίχνουν.

Ύστερα μεγαλώσαμε λιγάκι περισσότερο και αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πως η Ελληνική γλώσσα που μάθαμε εμείς ήταν η ωραιότερη! Είχε τις ρίζες της στα δυσνόητα, μα αναγκαία προς γνώση, αρχαία Ελληνικά αλλά δεν είχε τις ατέλειες που είχε η Νεονεοελληνική! Έτσι νομίζαμε… Και κανείς δεν κατάλαβε πως σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε τα αρχαία ελληνικά γιατί έμαθαν να τα χρησιμοποιούν προδοτικά οι πολιτικοί μας και άρα χρειαζόμασταν μια νέα γλώσσα. Αυτή ήταν η επανάστασή μας.

Ύστερα μεγαλώσαμε κι άλλο και βλέπαμε το Βασίλη Λεβέντη να βρίζει τους πάντες και τα πάντα με τον γνωστό του ήσυχο μεν αλλά θεαματικό τρόπο. Ύστερα ήρθε και η ώρα του Γεωργίου που έβριζε το Γιώργο Καπουντζίδη. Πιο πριν ή πιο μετά ήταν η η ώρα του Τσουκαλά που ως φανατικός Ολυμπιακός φώναζε ζωντανά στην εκπομπή του “Άντε ΓΕΙΑ” σε κάθε έναν που του έλεγε μια άποψη με την οποία διαφωνούσε. Ακόμη κι οι φορές που δεν έκλεινε το τηλέφωνο στον ακροατή, είχαν το θέαμά τους. Κρατούσαν τους θεατές σε αγωνία “πότε θα του το κλείσει με το γνωστό του τρόπο άραγε;”.

Τελικά ήρθε ο Κασιδιάρης με τη Χρυσή Αυγή - άραγε τι σχέση να έχει με τη Golden Dawn στην οποία ανήκε ο Leonardo Da Vinci; - και άρχισε να βρίζει τους πάντες και τα πάντα εντός της Βουλής των Ελλήνων, ενώ όλοι οι προηγούμενοι έβριζαν εκτός αυτής. Προηγουμένως είχε φροντίσει ο Πάγκαλος να ταράξει τα νερά με τη γνωστή φράση “Μαζί τα φάγαμε”, ενώ και ο Άδωνης βρισκόταν σε μια μόνιμη τηλεμαχία με τον εαυτό του και την οικογένειά του – αξέχαστη η φράση της Μανωλίδου στην τηλεόραση που είπε “θα θέλαμε να ασχολείται λιγότερο με την τηλεόραση και περισσότερο με την οικογένειά του”. Παράλληλα, μπήκαν στη Βουλή και ηθοποιοί, τραγουδιστές, πρώην αριστεροί που έγιναν δεξιοί ή και το ανάποδο, πρώην χουντικοί που έγιναν αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι ή ανεξάρτητοι. Το θέαμα ολοκληρώνεται με την Κωνσταντοπούλου που  όλοι περιμένουν να δουν ποιον θα βρίσει και πώς θα τον κοιτάξει.

Κι ύστερα από όλα αυτά… εγώ απλά θυμάμαι τα λόγια του Paul Washer…

Αναρωτιόμαστε γιατί το Άγιο Πνεύμα δε βρίσκεται κοντά μας και γιατί χρειάζεται εμείς(!) να δημιουργήσουμε ψεύτικη φωτιά και ψεύτικο ενθουσιασμό! Γιατί ο Θεός δεν είναι μέσα σε αυτά!

Ίσως να είναι ώρα να επιστρέψουμε σε αυτό που είχαμε στην αρχή... Δεν είχαμε ανάγκη για τίποτα! Τουλάχιστον είχαμε πίστη στο Θεό! Και αυτή η πίστη μας έσωσε! 400 χρόνια σκλαβιάς τα υποστήκαμε και συνεχίσαμε να υπάρχουμε ως έθνος και ως χώρα επειδή είχαμε πίστη στο Θεό! Κι η ελευθερία μας ήρθε!

 ---

Γράφτηκε και πρωτοδημοσιεύτηκε 19/09/2015 στην ιστοσελίδα harbinger.gr που διατηρούσα παλιά.