Σήμερα που μιλάμε το σύστημα πανικοβάλλεται

Αγαπητοί μου συνάνθρωποι, ήρθε η ώρα να κάνουμε άλλον εναν απολογισμό...

Όλα ξεκίνησαν πίνοντας ένα μιλκο δίπλα στη θάλασσα, ρεμβάζοντας το παιχνίδισμα των άστρων, επάνω στον ήρεμο παφλασμο των κυμάτων. Αφορμή για ότι διαβάσετε παρακάτω ήταν η ανάμνηση της γιαγιάς Γιάννας, η οποία σαν όλες τις γιαγιάδες ύφαινε στο μυαλό μου την κοινωνία που θα κληθώ να ζήσω.

Γεννημένη σε μια δύσκολη εποχή μια δεκαετία πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλωσε με αρχές, αξίες, νουθεσίες, σκληρές για ένα παιδί και ακόμα σκληρότερες για μια νέα γυναίκα που το μόνο που ήθελε ήταν να ανοίξει τα φτερά της και να αξιοποιήσει το τετραπέρατο μυαλό της. Το κοινωνικό κατεστημένο που ως ένα βαθμό έχει επιβιώσει μέχρι και σήμερα, δεν της εδωσε το ελεύθερο να προοδεύσει, την ώθησε με βία σε "νόρμες" της εποχής, οι οποίες διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα της, τον οποίο βίωσα μέχρι τα γεράματα της...

Ένας δύσκολος άνθρωπος ο οποίος ενώ αγαπούσε, δεν ήξερε πως να το δείξει σωστά... ο τρόπος της έμεινε χαραγμένος για πάντα στη θύμιση μου, και ενώ την αγαπούσα, ταυτόχρονα θύμωνα μαζί της σαν παιδί και έφηβος για την αδιαλλαξία της και για την γαϊδουρινή επιμονή της. Που να ήξερα τότε, ότι ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου, τελικά, πλάθεται πρωτίστως από την οικογένεια αλλά κυρίως απο το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον;

Και που να ήξερα τότε ότι η νοοτροπία για να βοηθήσεις το παιδι σου να επιβιώσει, ήταν να του βρεις ντε και καλά μια θέση στο δημόσιο;

Μέχρι που μια μέρα της είπα ευθαρσώς "Γιαγιάκα μου... εγώ κατουρημένες ποδιές δε φιλάω". Παρόλα αυτά σαν μια σκληρή γυναίκα της εποχής της, συνέχισε πεισματικά να γνωρίζει στενά τους εκάστοτε δημάρχους και να με συστήνει ξανά και ξανά με περηφάνια, μήπως και κουνηθώ μόνος μου, να μιλήσω για "δουλειές" και μια θέση στο δημόσιο. Για χρόνια ολόκληρα μέσα μου την αναθεμάτιζα για αυτό.

Λιγα χρόνια μετά το θάνατο της, κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν αποτέλεσμα των τρόπων σκέψης που της επιβλήθηκαν με τη βία όλα αυτά τα χρόνια. Και στο τέλος αναρωτήθηκα.... "τελικά βρε γιαγιά... τι κέρδισες με όλα αυτά...; Με τι πόνο και παράπονο μπορεί να έφυγες απο αυτή τη ζωή; Ποιες να ήταν οι τελευταίες σου σκέψεις που πήγασαν από τα σαθρά κοινωνικά πιστεύω σου, τα οποία σου φύτεψαν με το ζόρι; Αν ήξερα τότε αυτά που ξέρω τώρα, τουλάχιστον δεν θα σου φώναζα... συγχώρα με όπου και να είσαι σε παρακαλώ..."

Στο σημερινό κόσμο που ζούμε, πίστευα ότι τα σημερινά ζευγάρια, θα είχαν μάθει από τα λάθη των γονιών τους. Αυτό που παρατήρησα όμως είναι ότι από τα πολλά πρέπει/τι θα πει ο κόσμος/μη δεν κάνει αυτό, καταλήξαμε σε τέτοιο προοδευτισμό και φιλελευθερισμό που τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει όριο, και τι σημαίνει να είσαι ελεύθερος και να διεκδικείς τα όνειρα σου, αλλά χωρίς να πατάς επί πτωμάτων.

Όμως, καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι όταν ένα σπίτι έχει δομηθεί με σαθρά υλικά πάνω σε ασταθείς βάσεις και οι ένοικοι του σπιτιού, θρέφονται επί δεκαετίες με τοξικά διατροφικά και πνευματικά απόβλητα, δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να δεις ουσιαστική αλλαγή και αφύπνιση σε εύλογο χρονικό διάστημα, εκτός και αν ταράξεις το είναι των ενοίκων με αδιάσειστες αλήθειες και αυτό υπό προυποθέσεις...

Ιστορικά οι αλλαγές επιτυγχάνονται με το περας τουλάχιστον μιας γενιάς και όχι λιγότερο. Μια γενιά αρκεί για να εκτροχιαστεί μια κοινωνία και να εκπέσει στον άκρατο κοινωνικό κατινισμό και κανιβαλισμό. Πόσο μάλλον, όταν η γενιά αυτή είναι η γενιά του Πολυτεχνείου από την οποία προσδοκούσαμε πολλά.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα...

Ο κόσμος έχει κουραστεί πλέον. Πονάει το κεφάλι όλων μας, να ακούμε για τέταρτο, πέμπτο, εικοστό κύμα αρρώστιας, μετρήσεις λυμμάτων, ακίδων πρωτεΐνης, ιούς, λεμφοκύτταρα, να ασχημαίνουν τα αυτιά μας από περιφερόμενους θιάσους, αυτόκλητους σωτήρες και δευτεροκλασάτους τηλεμαϊντανούς που είδαν φως και μπήκαν (μη με κοιτάτε έτσι, δεν εννοούσα την αξιαγάπητη και λαοπρόβλητη κυρία Παγώνη). Αυτοί οι (ο Θεός να τους κάνει) άνθρωποι αρνούνται πεισματικά να φύγουν, διότι έτσι χάνουν το νόημα της ύπαρξης τους.

Όλη η κοινωνία βαρέθηκε να βομβαρδίζεται από πολύπλοκους νομικούς όρους, οι οποίοι στην τελική δημιουργήθηκαν για να μπερδέψουν και να αποκαρδιώσουν τον απλό άνθρωπο έτσι ώστε να κουραστεί να παλεύει για τα αυτονόητα δικαιώματα του.

Πρώιμες κοινωνίες έχουν επιβιώσει πολύ καλύτερα με απλούστερους και καθαρότερους νόμους από αυτόν τον παγκόσμιο νομικό γόρδιο δεσμό που έχουμε αφήσει να μας επιβληθεί και να σκύψουμε ηττημένοι το κεφάλι. Είναι η πρώτη φορά που το συλλογικό υποσυνείδητο αναγκάζεται να αφομοιώσει εξειδικευμένα πράγματα, ενώ το προσωπικό που υπηρετεί τις επιστήμες, έχει ξεπουλήθει, υπηρετώντας το χρήμα και όχι τον ανθρωπο. Το σύστημα, δεν μπορεί να χωνέψει όταν πλέον ο λαός (γλαφυρά θα το πω πλέμπα/λαουτζίκος) ειρωνεύεται, μιλάει ελεύθερα, εκφράζεται χωρίς φόβο και διεκδικεί την απλή πολύτιμη καθημερινότητα του, εντός οικογενείας και φιλικού περιβάλλοντος. Δυστυχώς, καμία κοινωνική δικλείδα ασφαλείας, δεν στάθηκε, στο ύψος των περιστάσεων σε όλο αυτό που γίνεται από:

επιστήμονες (μόνο τηλεκριτικοί στο gntm δεν έχουν καταλήξει ή να περιγράψουν το μηχανισμό δράσης της ονειρώξεως του κολεόπτερου),
δικαστές, νομικοί, γιατροί (μύρισαν αίμα σαν πεινασμένα όρνεα και επιδίωξαν την κοινωνική/επαγγελματική και πολιτική τους ανέλιξη πατώντας επί πτωμάτων)
πολιτικοί (από αυτή τη ξεπεσμένη φάρα υπανθρώπων που αλλάζουνε κομματική παράταξη λες και αυτή είναι ιερόδουλη στη Φυλής δεν περιμένουμε και κατι - αλλά ας μου εξηγησει κάποιος παρακαλώ πως γίνεται ένα πορνείο/χαμετυπείο που ανήκει σε έναν πολιτικό, να είναι πιο οργανωμένο από τις παρατάξεις στις οποίες ανήκουν),
ιατρικοί σύλλογοι (η νέα Ιερά Εξέταση),
ιεράρχες (ως νέοι Φαρισαίοι όπως προέβλεψαν πολλοί σεβαστοί παππούληδες, που αφορίζουν οποιοδήποτε πνεύμα χαλάει το φενγκ σούι τους... βλέπε Καζαντζάκης και η σύγχρονη εκδοχή αφορισμού βλεπε μπλοκ Ποντικας από την Εκκλησία από Ιούνιο του 2021),
καθηγητές και εκπαιδευτικοί (όλων των βαθμίδων που ζεσταίνουν τις θεσούλες τους και το μόνο που τους νοιάζει είναι να κολλήσουν τον πισινό τους στην καρέκλα με βιομηχανική κόλλα μακράς διαρκείας, "τιμώντας" τα προστάγματα και τα κελεύσματα του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας),
καλλιτέχνες (ακόμα βουίζουν στα αυτιά μας -αχ τι κάνει αυτός ο βραδινός παφλασμός των κυμάτων-, οι άναρθρες κραυγές κοινωνικού διχασμού και μίσους από την ψεύτο-πρωτοκλασάτη κρεμ ντε λα κρεμ της νυχτερινής Αθήνας -αυτή η ψευδεπίγραφη αστική μεγαλομανία μας έχει φάει),
δημοσιογράφοι (όπως είπε και ο καπετάν Γιάννης Λάτσης, δεν πάτε να σκουπίσετε δρόμους καλύτερα, από το να είστε εκκολαπτόμενοι σύζυγοι σαν νύφες/γαμπροί προς πώληση, εκκολαπτόμενων πρωθυπουργών ή αυριανοί πολιτικοί γλύφτες, καλύτερη δουλειά θα κάνετε),
δυστυχισμένα φερέφωνα (ελληνιστί τρολ, που για λίγα ψωροευρώ, ορμούν σαν πεινασμένα μυρμήγκια να βγάλουν τη χολή τους και να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους μέσα σε μια κοινωνία κατινιάς που ούτως ή άλλως, τους έχει ήδη εκδιώξει στην αφάνεια).

Σήμερα που μιλάμε το σύστημα πανικοβάλλεται. Η έλλειψη φόβου στα μάτια του κόσμου, εχει διαδοθεί και ειναι πιο κολλητική απο το στέλεχος δέλτα και όπως φαίνεται πιο κολλητική απο οποιοδήποτε άλλο ιϊκό στέλεχος εμφανιστεί.

Μετά τιμής και σεβασμού στις θύμησες και στα νοητικά ταξίδια που μας ωθούν να κάνουμε,
Ποντίκας Δημήτριος

Πηγή