Είδα πολλά...

Σήμερα επιτέλους η μαμά θέλησε να μιλήσει μαζί μου, γι' αυτό το θέμα. Χωρίς εγώ να την ξαναρωτήσω, μου εξήγησε γιατί πριν χρόνια μου είχε πει πως η καρδιά της γιαγιάς είχε σκληρύνει. - Είναι βέβαια μεταφορικό, τρόπος του λέγειν, μα εκφράζει και κάτι πολύ πραγματικό... Θεωρείται πως η καρδιά είναι το μέρος όπου φωλιάζει η αγάπη, και πολύ πιθανό να είναι πράγματι έτσι. Όταν μια απώλεια μας ταρακουνήσει, άξαφνα, η καρδιά υποφέρει και νομίζει πως θα πεθάνει. Μετά, για να μπορέσει να τα βγάλει πέρα, ψάχνει έναν τρόπο να μετριάσει τον πόνο της, να προστατευτεί, να κρυφτεί, να γίνει σκληρή. - Αυτό έπαθε κι η γιαγιά; - Κάτι τέτοιο. Έχεις ακουστά τον Αντόνιο Ματσάδο ; - Συγγραφέας δεν ήταν; - Ποιητής. Μεγάλος ποιητής. Έγραψε ένα απ' τα πιο σκληρά και όμορφα ποιήματα που γράφτηκαν ποτέ. Απ' ό,τι θυμάμαι λέει: Τραγουδώ σαν περπατώ στο μονοπάτι... Πέφτει το βράδυ... Είχα ενός πάθους το αγκάθι στην καρδιά, μια μέρα το ξερίζωσα και την καρδιά πια δεν τη νιώθω! Κι όλος ο κάμπος μια στιγμή...

Απόσπασμα από ομιλία του π. Γ. Δ. Μεταλληνού στον Άγιο Αντίπα στο Γουδί, στις 13-10-2005. Απομαγνητοφώνηση: Θ. Α. Επιμέλεια: Θωμάς Δρίτσας Ορισμένες φορές, είμαστε βιαστικοί στην κρίση μας για τους άλλους. Θεωρούμε πως εύκολα μπορούμε να κατηγοριοποιούμε ανθρώπους, και να αποφασίζουμε ποιος σώζεται και ποιος όχι. Όμως η κρίση του Θεού είναι πολύ διαφορετική από την δική μας. Ερώτηση από το ακροατήριο: «Είναι αλήθεια ότι ο Ραφαηλίδης πέθανε μετανοημένος;» Η απάντηση του π. Γ. Δ. Μεταλληνού: Μακάρι να πεθάνω κι εγώ έτσι! Εδώ, τώρα, θα απαντηθεί το «Πού βρίσκεται ο Χριστιανισμός;» του πρώτου ερωτήματος. Το πού φθάνει ο κάθε άνθρωπος ο Θεός το ξέρει. Γι' αυτό, όταν κοιμηθεί ο άνθρωπος, από τα λείψανα αναγνωρίζουμε τη κατάστασή του. Τον Κωλέττη τον ξέθαψαν και βρομούσε τόσο πολύ που έπεφτε λιπόθυμος ο κόσμος. Ήταν τυμπανιαίος δε -κι όχι λείψανο που ευωδιάζει- κι απομακρύνονταν όλοι από τη βρόμα. Και φέρανε τον μητροπολίτη Αθηνών, ο οποίος διάβασε ευχή στο λείψαν...