Penalty: Poetic
Θεωρούμαι από πολλούς ρομαντικός και ονειροπόλος εκτός ορίων. Ότι ζω σε ένα δικό μου σύμπαν ενός άλλου κόσμου. Είπα πως δε θα μολύνω το άλλο μου blog με σκέψεις οργής και γι' αυτό προτίμησα να το γράψω εδώ που μου το επιτρέπω. Κατηγορούνται οι νέοι άνθρωποι ότι είναι γενιά του καναπέ και του φραπέ. Κι ακούω άτομα να λένε "Μας κατηγορούν για γενιά του καναπέ". Μα είσαι! Έσπασες 10,20,30 ή 40 μαγαζιά(και τα περισσότερα μικροεμπόρων!!!! άρα άστοχα κατέστρεψες τις ζωές τους) και θεωρείς ότι έκανες κάτι; Όσοι κυκλοφορούν στο δρόμο θα ξέρουν πως πλέον η λέξη ΜΑΤ είναι πιο τρομακτική κι από τον αριθμό 666. Σε αυτό κερδίζουν τα ΜΑΤ. Έχουν γεμίσει τους ανθρώπους με τρόμο! Και πώς πολεμάς κάποιον που δεν φοβάται τίποτα; Απλά βάζοντας τον φόβο μέσα του! Σκέψου έναν τρόπο να το κάνεις/κάνουμε αυτό. Δε μπορείς να σκεφτείς; Άκουσε το απόσπασμα από το " πρόχειρο τετράδιο ". Θα σε βοηθήσει η οργή να σκεφτείς. ΥΓ: Ξέρω πως ο καιρός που θρηνούσαν τα κανάλια το παιδί(?) με το όν...