Είδα πολλά...

Τα παιδιά από μικρά μαθαίνουν να λένε και να παίζουν με τα χρώματα. Κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο, μαύρο, άσπρο, γαλάζιο και ροζ είναι μόνο μερικά από τις βασικές λέξεις χρωμάτων που διδάσκονται. Όσο μεγαλώνουν, όμως, όλο και περισσότεροι εκπαιδευτικοί τους αναφέρουν ότι ίσως τα χρώματα να μην είναι όπως τα βλέπουμε. Ίσως απλά ο φακός του ματιού μας να μας κάνει να το νομίζουμε ότι βλέπουμε τα χρώματα αυτά χωρίς πράγματι να υπάρχουν. Τι συμβαίνει στ' αλήθεια; Κι αν όντως "νομίζουμε ότι τα βλέπουμε" γιατί επηρεάζουν την ψυχολογία μας και πώς; Πιάνοντας το πρώτο σκέλος της ερώτησης "Αν υπάρχουν χρώματα" μπορούμε να βρούμε μια λογική εξήγηση στη σελίδα αυτή από όπου μεταφράζουμε: Φαίνεται ότι οι ιδιότητες απορρόφησης, αντανάκλασης και διάχυσης του καθαρού φωτός ενός αντικειμένου καθορίζουν και το χρώμα του. Ένα αντικείμενο που διαχέει το φως εντελώς θα είναι άσπρο, ενώ ένα αντικείμενο που απορροφάει όλο το φως θα είναι μαύρο. Άλλα αντικείμενα, ανάλογα του πόσο π

...ανέβασε μία ακόμη πολύ επιτυχημένη παράσταση. Πριν λίγη ώρα αναπαρήγαγε η εκπομπή Ράδιο Αρβύλα το διαφημιστικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας με τα παπαγαλάκια. Όπως κάθε σποτάκι, στο τέλος έλεγε τι έκανε η Νέα Δημοκρατία ως κυβέρνηση όσον καιρό είναι στην εξουσία. Οι παρουσιαστές, λοιπόν, της εκπομπής κάλεσαν 3 τηλέφωνα προκειμένου να μάθουν σε ποια χώρα έγιναν αυτές οι αγαθοεργίες. Το 1ο τηλέφωνο τους έστειλε στο 2ο. Το 2ο τηλέφωνο είπε πως δε γνωρίζει την εκπομπή και (όλως τυχαίως) υπήρχε κακή ποιότητα ήχου και τους το έκλεισε. Το 3ο τηλέφωνο ήταν τα κεντρικά της Ρηγίλλης όπου, και πάλι, οι παρουσιαστές είχαν την ίδια τύχη αφού η κοπέλα που απάντησε στο τηλεφώνημα τους το έκλεισε. Ας μην το δούμε ως περιστατικό που έγινε σε μπλε, πράσινο ή κόκκινο (ή ό,τι άλλο) φόντο. Ας το δούμε απλώς σαν ένα περιστατικό που συνέβη από μια ομάδα ατόμων που δεν έχουν το θάρρος(?), το θράσος(?) ή ... την αυτογνωσία(?) να υπερασπιστούν το ψέμα τους.

"...δεν του λείπει", θα μπορούσε να συμπληρώσει κάποιος. Όμως πόσοι αναρωτηθήκαμε ποτέ αν αυτοί οι άνθρωποι, οι κουφοί... πώς ζούνε χωρίς μουσική; Φαντάζονται ότι ακούνε μελωδίες; Σίγουρα δεν ακούνε κανονική μουσική. Όμως εδώ δεν ακούνε άλλα κι άλλα. Τι σημασία έχει λοιπόν αν ακούνε μουσική; Λοιπόν... Τίποτα δεν έχει σημασία μέχρι κάποιος να το κάνει με κέφι και μεράκι. Κι οι άνθρωποι που μπορούμε να δούμε στο επόμενο βίντεο, έδωσαν σημασία στο όλο εγχείρημα. Προσπάθησαν να μεταφέρουν τη μουσική σε όσους δε μπορούν να την ακούσουν και θεωρώ πως τα κατάφεραν. Μπράβο σας παιδιά! Συνεχίστε έτσι!

Το παρακάτω είναι κείμενο που βρήκα τυχαία στο blog του Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Πατρών και δημοσιεύτηκε στις 30 Μαρτίου του 2009. Κάπως παλιά νέα όμως αξίζει να το δούμε: «Εμείς είμαστε μασόνοι», είπαν τέσσερα μέλη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου στον πατέρα Γεώργιο Μεταλληνό κατά τη διάρκεια της συγγραφής -μαζί με τον καθηγητή Β. Φίλια- του βιβλίου των Θρησκευτικών της Α' Λυκείου. Την αποκάλυψη έκανε ο ίδιος ο πατέρας Μετάλλινος στην Ημερίδα των Θεολόγων στη Λευκάδα πριν από μερικούς μήνες, και καλό θα είναι τώρα που ο νέος υπουργός Παιδείας Άρης Σπηλιωτόπουλος ξεκινάει «από το μηδέν» να το έχει υπόψη του και να μας πει εάν αποδέχεται να καθορίζουν οι μασόνοι -με αυτήν τους την ιδιότητα- την ύλη των βιβλίων μας. Όπως είπε o π. Γ. Μεταλληνός στο μπλογκ Thriskeftika, «ένα βασικό μειονέκτημα του εκπαιδευτικού έργου είναι τα Αναλυτικά Προγράμματα που συντάσσονται στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Μας δίνουν μετά καλούπια και λένε σε μας τους συγγραφείς να ρίξουμε υλικό μέσα στα συγκεκριμένα

Οδηγώ και πίνω, πίνω κι οδηγώ! Γι' αυτό μπαμπά μην τρέχεις. Θα τρέχω μόνο εγώ. Αυτά τραγουδούσε το συγκρότημα Ημισκούμπρια σε ένα τους τραγούδι και μάλλον δεν είχε άδικο. Με μια πρόχειρη έρευνα στο youtube μπορούμε να παρατηρήσουμε πως οι Έλληνες έχουν ένα πρόβλημα όσον αφορά στο πώς κυκλοφορούμε στο δρόμο. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους οδηγούς. Αφορά και τους πεζούς. Αν πιάσετε τον εαυτό σας την ώρα που περπατάτε, θα διαπιστώσετε πως κάνετε τα ίδια που κάνουν και οι πεζοί την ώρα που οδηγείτε. Κι αν δεν το κάνετε όλοι, ένα μεγάλο ποσοστό το κάνει. Μερικοί, λένε πως το πρόβλημα είναι οι γυναίκες οδηγοί. Μπορεί να είναι πράγματι έτσι. Αλλά για να καταλήξουμε στο ότι το πρόβλημα είναι οι γυναίκες οδηγοί, πρέπει πρώτα να εξαλείψουμε άλλα προβλήματα όπως τους άντρες γκαζοφονιάδες, τις κόντρες στις εθνικές οδούς μέρα-μεσημέρι, τα διπλώματα με λάδωμα και τους μηχανόβιους με παιδί στην αγκαλιά. Τότε, και μόνο τότε, η φράση "πφφ... γυναίκα οδηγός" ίσως(!) να έχει μια σοβαρή υπόστασ