Είδα πολλά...

Ένας Ιερεύς που επέζησε των διωγμών έγραψε τα ακόλουθα για την κράτησή του: Δεν θα πάψω να ευγνωμονώ τον Θεό, για τα χρόνια που πέρασα φυλακισμένος σε απόλυτη απομόνωση. Ήμουν, για τρία χρόνια, σε δέκα μέτρα βάθος, κάτω από την επιφάνεια της γης. Ποτέ δεν άκουσα μία κουβέντα, ποτέ δεν είπα μία κουβέντα. Δεν υπήρχαν βιβλία.  Οι εξωτερικές φωνές, όλες σιώπησαν. Οι φύλακες φορούσαν υποδήματα με λαστιχένιες σόλες, δεν ακουγόταν ο ερχομός τους. Μετά, καθώς ο καιρός περνούσε, σιώπησαν και όλες οι εσωτερικές φωνές. Μας έδιναν φάρμακα [Σημ.: εννοεί ψυχοφάρμακα], μας έδερναν.  Λησμόνησα όλη την θεολογία. Λησμόνησα όλη την Αγία Γραφή. Μία ημέρα πρόσεξα πως είχα ξεχάσει και το "Πάτερ ημών". Δεν μπορούσα να το θυμηθώ. Ήξερα πως άρχιζε με το "Πάτερ ημών", αλλά δεν γνώριζα πια πώς ήταν η συνέχεια. Κράτησα την αισιοδοξία μου και είπα: "Πάτερ ημών, έχω ξεχάσει την προσευχή, αλλά Συ σίγουρα την γνωρίζεις. Σε παρακαλώ, βάλε αντί για μένα έναν Άγγελο να την λέει κι εγώ θα σιωπώ&q

Έτσι για να μην ξεχνάμε ποτέ... Σαν σήμερα πήρε πισω την Τριπολιτσά ο Κολοκοτρώνης από τους κατακτητές Τούρκους... Αυτό για να το πετύχει αναγκάστηκε να εξουδετερώσει πρώτα τους Έλληνες που είχαν βολευτεί εκεί κάτω από το μουσουλμανικό ζυγο και τον στήριζαν με νύχια και με δόντια... Καμία λοιπόν ομοιότητα με τη σημερινή μας κατάσταση...Κάθε σύγκριση τυχαία...

Το 1953, η βασίλισσα της Ελλάδος Φρειδερίκη επισκέφθηκε έναν σημαντικό ασθενή στην ενοικιαζόμενη κατοικία του στην Αθήνα. Εισερχόμενη στο δωμάτιο του ασθενούς, η βασίλισσα αντίκρισε έναν ξερακιανό, μαυριδερό ηλικιωμένο, με το χαρακτηριστικό του μουστάκι, ταλαιπωρημένο από τη φυματίωση και τις κακουχίες, να είναι ξαπλωμένος πάνω σε ένα ... ράντζο εκστρατείας! Ουδεμία πολυτέλεια υπήρχε στο σπίτι! «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» ρώτησε η Φρειδερίκη, για να λάβει την απάντηση από τον συγκινημένο 69χρονο «Μεγαλειοτάτη, το ράντζο αυτό το έχω από τον στρατό, δεν το αποχωρίζομαι». Απέναντι της εκείνη τη μέρα, η Φρειδερίκη δεν είχε κάποιον τυχαίο. Είχε τον πρώην Πρωθυπουργό της Ελλάδος, τον θρυλικό «Μαύρο Καβαλάρη», τον πρώην διοικητή του 5/42 Συντάγματος Ευζώνων, τον Στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα! Τον άνθρωπο, που οι Τούρκοι, όταν κατέλαβαν τη Σμύρνη, τον αναζητούσαν εναγωνίως αλλά μάταια ανάμεσα στους αιχμαλώτους, ρωτώντας αν κάποιος είχε δει τον «Καρά-πιπέρ (μαύρο πιπέρι)», όπως τον αποκαλούσαν

    «Όποιος δεν μαθαίνει από τα λάθη του είναι καταδικασμένος να τα επαναλαμβάνει.» «Καμία φυλακή δεν είναι τόσο τέλεια όσο αυτή που δεν αντιλαμβάνεσαι.» «Όποιος προτιμήσει την νοημοσύνη απο την σοφία στο τέλος χάνει και τα δύο.» «Ο κύκλος της υποκρισίας ξεκινάει με τα λόγια και ολοκληρώνεται με λόγια ή πράξεις, για αυτό είναι σοφό να μιλάει κανείς όσο τον δυνατόν λιγότερο.» «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα.» Επειδή δεν πιστέψαμε στην προσωποποίηση της Αληθείας απομακρυνθήκαμε από αυτήν και φτάσαμε σε σημείο να ξεχάσουμε ακόμα και τον ορισμό της. Αποκτήσαμε γνώση, γνώση για την ύλη, γνώση για την φύση, γνώση για το διάστημα κοινός γίναμε γνωστικοί και «όλα τα κατέχαμε» αλλά αφού χάσαμε την επαφή με την Αλήθεια και την σοφία που απορρέει από αυτήν γίναμε άσοφοι, κοινός τυφλοί και λέγαμε, πέρασαν 2000 χρόνια από τότε δεν ισχύουν πλέον αυτά, (κάτι παρόμοιο θα λέγανε και τα χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης). Μα η Αλήθεια είναι αντικειμενική, διαχρονική και ανατρεπτική εξ

  Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51.Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει. Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάνης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέ

Χριστιανοί! Είμαι το ίδιο αμαρτωλός σαν και σας και κανένας δεν είναι άγιος. Τα κρίματά μας ξεπερνάνε και την άμμο της θάλασσας κι ούτε καν υποψιαζόμαστε κάθε φορά που θα κολαστούμε. Για τούτο ένας δρόμος μας μένει προς σωτηρία: Ο λόγος του Χριστού. Τα Βαγγέλια, οι Ψαλμοί, το Χτοήκι. Σε τούτα τα βιβλία είναι μαζωμένη όλη η σοφία του κόσμου, όλη η αλάθευτη γνώση, κι αυτά μονάχα μπορούν ν' αποκριθούν στον άνθρωπο, που ρωτά και που διψά να μάθει. Όξω απ' αυτά, γνώση κι αλήθεια δεν υπάρχουν. Να τα μάθετε λοιπόν γράμματα τα παιδιά σας, αλλά να τα μάθετε γράμματα του Θεού κι όχι γράμματα του διαβόλου. Υπάρχουν δύο λογιώ γράμματα, αδέλφια μου. Τα θεοτικά γράμματα και τ' άθεα γράμματα. Ο πατέρας του Έθνους, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός μας ορμήνεψε να μαθαίνουμε γράμματα, αλλά μας δίδαξε ν' ακονίζουμε το μυαλό μας στο ακόνι του Χριστού(...). Τ' άθεα γράμματα παραμέρισαν τους άγιους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους κι άπιστους γραμματισμένους, που πάνε

Στην αρχή τα πάντα ήταν απλά και δεν είχαμε ανάγκη για τίποτα. Σιγά-σιγά το μυαλό μας άρχισε να ανοίγει και αρχίσαμε να βλέπουμε διαφορετικά πράγματα και διαφορετικούς ανθρώπους μέσα από την τηλεόραση που κι αν δεν επηρέαζαν εμάς, σίγουρα επηρέαζαν τους συμμαθητές μας και έπειτα έμμεσα και εμάς. Θυμάμαι όταν ήμουν νεότερος που βλέπαμε WWE Raw και Smackdown για να καλύψουμε την πείνα μας για θέαμα. Ανθρώπους με μεγάλους μύες που ανέβαιναν στη σκηνή για να χτυπήσουν ο ένας τον άλλον και να προσφέρουν θέαμα σε όσους είχαν πληρώσει για να τους δουν. Μια αναζήτηση για Smackdown στο Google θα είναι αρκετή για να σας πείσει, αφού οι παλαιστές είναι κατηγοριοποιημένοι ως ηθοποιοί. Κάποιοι βέβαια από αυτούς που έκαναν τις πιο θεαματικές φιγούρες επάνω στη σκηνή έφυγαν νωρίς όπως ο Eddie Guerrero που όπως αναφέρεται “Η αιτία του θανάτου του ήταν καρδιακό πρόβλημα, ενώ γίνεται λόγος πως είχε χρησιμοποιήσει αναβολικά χάπια ή παυσίπονα σε μεγάλη ποσότητα. Σε όλη του την καριέρα είχε πρόβλημ

Σήμερα που λόγω πολλών σωρευτικών καταστάσεων ο πατριωτισμός μπαίνει ξανά στο κάδρο ψηλά, θεωρώ ότι θα πρέπει και πάλι να διευκρινίσουμε τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά του πατριώτη. Και επειδή διαβάζω πολλά σχετικά με την ειρηνική συμβίωση των λαών, για τον διεθνισμό, για τον κοινό εχθρό, ας  πω κι εγώ την γνώμη μου: Ο πατριώτης δεν μπορεί παρά να είναι ειρηνιστής, αφού αγαπά την χώρα του και δεν θέλει σε καμία περίπτωση τον πόλεμο, ο οποίος εγκυμονεί κινδύνους ακόμα και διαμελισμού της πατρίδας του. Σαφέστατα και θα ήθελε να έχει καλές σχέσης με τους γειτονικούς λαούς και μάλιστα να μεγιστοποιεί τα οφέλη από την συνεργασία μαζί τους. Ο πατριώτης είναι διεθνιστής, αφού όπως αγαπά την πατρίδα του, αναγνωρίζει και υποστηρίζει το δικαίωμα του κάθε λαού να έχει την δική του, ελεύθερη πατρίδα. Ο πατριώτης, δεν μπορεί παρά να υποστηρίζει σφοδρά την Εθνική ανεξαρτησία, ώστε να έχει το προνόμιο της αυτοδιάθεσης, ώστε να είναι ο λαός αφέντης στον τόπο του. Ο πατριώτης δεν μπορεί παρά να εί

Υπάρχει ένα comic που εκδόθηκε πριν χρόνια κι από τότε το ξεχώρισα ως ένα από τα αγαπημένα μου. Λεγόταν " Spiderman: Reign ". Στη συγκεκριμένη ιστορία, ο Spider-man έχει πλέον γεράσει και είναι ένας ηλικωμένος παππούλης που έχει αφήσει πίσω εντελώς τη μάσκα του, τη στολή του και οτιδήποτε άλλο τον αναδείκνυε σε ήρωα. Ταυτόχρονα, η πόλη του και η παγκόσμια κοινότητα γενικότερα έχουν απαγορεύσει το να φοράει κάποιος μάσκα. Είναι κάτι παράνομο. Όπως και το να χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών. Οι μόνοι που επιτρέπεται να φορούν μάσκα είναι οι ίδιοι οι αστυνομικοί - αν και μάλλον "αντιτρομοκρατικοί" θα έπρεπε να τους πούμε. Οι μάσκες απαγορεύτηκαν για να είναι ήσυχοι οι πολίτες πως είναι ασφαλείς. Μία παρέα παιδιών προσπαθεί να φέρει την αλλαγή, να μην φοβάται ο κόσμος πια με τόση αστυνόμευση τριγύρω αλλά δεν είναι εύκολο κάτι τέτοιο. Όταν ένα από τα παιδιά συλλαμβάνεται από την αστυνομία, ένα άλλο παιδί, από τους επαναστάτες, απευθύνεται στον παππούλη - χ