Είδα πολλά...

Φοβάσαι... Έτσι δεν είναι; Φοβάσαι... Για εσένα, για τους φίλους σου, για τους συγγενείς σου, για τα παιδιά σου, για όλους όσους αγαπάς και γνωρίζεις... Κι όμως δεν ήταν πάντοτε έτσι. Υπήρξε μία εποχή που ο μόνος φόβος που γνώριζες ήταν κάτι το φανταστικό. Ένας παιδικός μπαμπούλας που δε μπορεί να πειράξει κανέναν και τίποτα. Αν με τη σκέψη αυτή οδηγηθούμε στο σήμερα, θα δούμε πως ο ανύπαρκτος παιδικός μπαμπούλας έχει μετατραπεί σε έναν απόλυτα υπαρκτό και απτό ενήλικα πολιτικό. Το κοινό σημείο και των δύο, όμως, είναι το εξής: η ψυχολογική επίδραση που τείνουν να έχουν επάνω στην ψυχή και το μυαλό μας. Έχω συζητήσει πολλές φορές σχετικά με το πώς η αγάπη μπορεί να γεμίσει έναν άνθρωπο, μία οικογένεια, έναν τόπο, με άλλους ανθρώπους που εκτιμώ και σέβομαι. Η άποψή τους δεν έχει αλλάξει, ούτε όμως και η δική μου. Ο κάθε άνθρωπος άλλωστε που έφτασε στο σήμερα, έφτασε με τις επιλογές του. Κι αυτές συνήθως, ο άνθρωπος διατηρεί κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ο παιδικός

Λόγω της σημερινής επετείου για τα γεγονότα του πολυτεχνείου, βρήκα κατάλληλο προς δημοσίευση το ακόλουθο κείμενο. Είχε δημοσιευτεί σε πολλές ιστοσελίδες και blogs λίγες μέρες μετά το θάνατο του Αλέξη. Για τους πολύ νεότερους, το επίθετο αυτού "Γρηγορόπουλος". Σημασία όμως δεν έχει το επίθετο του παιδιού όσο το γιατί ήταν το λάθος άτομο στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Κάθε γεγονός βέβαια έχει τα αίτιά του και τη σημασία του. Παρακάτω, απλώς θα αναλάβει κάποιος τις ευθύνες... Η λέξη συγγνώμη έχει χαθεί από το λεξιλόγιο των ανθρώπων πια! Από το Σάββατο και μετά, ακούω πολλά για το ποιος φταίει για το θάνατο του 15χρονου Αλέξη. Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του! Έτσι ψυχρά! Η Ελλάδα χωρίστηκε σε εισαγγελείς της καφετέριας, του καναπέ και των τηλεοπτικών παράθυρων!  Όχι φίλοι εισαγγελείς Νεοέλληνες ! Εγώ δε θα παίξω το παιχνίδι της νέας τάξης πραγμάτων που δημιουργεί ένα επεισόδιο για να μας σερβίρει μετά τη δικιά της λύση! Δε θα χωριστώ μέσα μου σε αναρχικό και

   Στις μέρες μας, οι ευκαιρίες για προσφορά αυξάνονται.Μπορούμε να προσφέρουμε σε όσους έχουν ανάγκη, υλικά αλλά και συναισθηματικά. Ό,τι μπορεί ο καθένας.Ας αναλογιστούμε ότι ο καθένας μας θα μπορούσε να βρεθεί οποιαδήποτε στιγμή σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.Ας προβληματιστούμε γι'αυτά που προσφέρουμε καθημερινά και για το πόσο σκεφτόμαστε τους διπλανούς μας.Ας σκεφτούμε ότι όλα όσα συμβαίνουν είναι μια ευκαιρία για βελτίωση.Ας προσπαθήσουμε να μπούμε για λίγα λεπτά στη θέση των ανθρώπων που ξαφνικά βρέθηκαν στον δρόμο.Που καλούνται να μεγαλώσουν παιδιά χωρίς οικονομικούς πόρους, χωρίς συναισθηματική και ψυχολογική υποστήριξη. Ας σκεφτούμε ότι ο καθένας μπορεί να μείνει ξαφνικά μόνος και να λαχταρά μια γλυκειά κουβέντα, κατανόηση και ελπίδα για το αύριο. Ίσως να μη μπορούμε να κάνουμε κάτι για όλους όσους υποφέρουν, αλλά μπορούμε να κάνουμε καθημερινά μικρές κι απλές πράξεις ανιδιοτέλειας και υποστήριξης προς το ανθρώπινο γένος. Αυτό δείχνει επιπλέον και το κατά πόσο έχουμε τη