Πώς προκύπτει η ακροαματικότητα των καναλιών
Στην Αμερική, ο όρος "Τηλεοπτικές Μετρήσεις" έχει άμεση σχέση με την εταιρία Nielsen Media Research που είναι η πιο γνωστή εταιρία που κάνει μετρήσεις για την βιοχημανία της τηλεόρασης στις Η.Π.Α. και τον καναδά. Πιο συγκεκριμένα, μετριέται ο αριθμός των ανθρώπων που παρακολουθούν τηλεοπτικές σειρές και κοινοποιεί τα δεδομένα στην τηλεόραση, στο διαδίκτυο, στους διαφημιστές και γενικώς στα media.
Η τεχνική που ακολουθούν ονομάζεται Στατιστική Δειγματοληψία και είναι η ίδια τεχνική που ακολουθείται και για την πρόβλεψη των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η Στατιστική Υπηρεσία δημιουργεί ένα δείγμα κοινού και έπειτα υπολογίζει πόσοι από το κοινό αυτό είδαν κάθε πρόγραμμα. Έπειτα, υπολογίζεται το δείγμα και εκτιμάται ο αριθμός των ανθώπων για ολόκληρο τον πλυθησμό που βλέπουν κάθε εκπομπή.
Η Στατιστική Υπηρεσία στηρίζεται σε πληροφορίες που συγκεντρώνονται από τηλεοράσεις όπου έχουν εγκατασταθεί ειδικοί μετρητές. Έπειτα, συνδυάζονται οι πληροφορίες και επεξεργάζονται από πολύ μεγάλες βάσεις δεδομένων που έχουν καταχωρημένα τα κανάλια, και τη σειρά που παίζεται κάθε στιγμή.
Για να ξέρει η εταιρία ποιός και τί βλέπει, έχει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό νοικοκυριών που έχουν συμφωνήσει να αποτελέσουν μέρος του αντιπροσωπευτικού δείγματος για τις εθνικές μετρήσεις. Στην περίπτωση της εταιρίας Nielsen της Αμερικής, λαμβάνονται υπόψιν 99 εκατομμύρια νοικοκυριά με τηλεόραση στις Η.Π.Α. και πάραυτα δε θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός. Το κλειδί, λοιπόν, είναι να είμαστε σίγουροι πως το δείγμα είναι αντιπροσωπευτικό.
Πιο συγκεκριμένα, ένα "μαύρο κουτί" που αποτελεί υπολογιστή και modem, στέλνει όλες τις πληροφορίες στον κεντρικό υπολογιστή της εταιρίας κάθε βράδυ. Έπειτα, παρακολουθώντας τί παίζεται στην τηλεόραση τη συγκεκριμένη ώρα, η εταιρία συνδυάζει και καταγράφει το πόσοι άνθρωποι βλέπουν το πρόγραμμα κάθε στιγμή.
Κάθε άτομο του νοικοκυριού, παραλαμβάνει ένα χειριστήριο με ένα κουμπί που ανάβει ή κλείνει το μικρό "μαύρο κουτί" για να δείξει πότε ξεκίνησε και πότε σταμάτησε να παρακολουθεί.
Για να είναι σίγουροι πως παρέχουν σωστά αποτελέσματα, η εταιρία πραγματοποιεί συνεχώς ελέγχους και επικοινωνεί με τις οικίες-δείγματα για να σιγουρευτεί πως όλα δουλεύουν ως πρέπει με τις συσκευές τους.
Από την άλλη πλευρά, οι διαφημιστές πληρώνουν για να προβάλλουν διαφημίσεις ανάμεσα σε τηλεοπτικά προγράμματα, βασιζόμενοι στα στατιστικά που παρέχει η στατική υπηρεσία. Έτσι, ένα show που έχει εκατομμύρια να το παρακολουθούν, μπορεί να φαίνεται δημοφιλές σε εμάς, αλλά ένα κανάλι μπορεί να χρειάζεται εκατομμύρια ακόμη ώστε να το πρόγραμμα να γίνει και οικονομική επιτυχία. Για αυτό το λόγο μερικές εκπομπές, παρόλο που φαίνεται να έχουν φανατικό κοινό, τελικά ακυρώνονται.
---
Αυτή φυσικά είναι η μία πλευρά... Η παλιά! Γιατί οι παλιές τηλεοράσεις είχαν μόνο τη δυνατότητα να λαμβάνουν το σήμα που εκπέμπεται. Για αυτό και χρειαζόταν ειδικός μηχανισμός αλλά και η άδεια του κοινού προκειμένου να καταγράφονται τα τηλεοπτικά τους ίχνη. Βέβαια, με την έλευση του ψηφιακού σήματος, τα πράγματα διαφέρουν λιγάκι.
Πιο συγκεκριμένα, κάθε "συνδρομητής" θα καταχωρείται σε "ηλεκτρονική βάση δεδομένων" με ένα συγκεκριμένο και μοναδικό αριθμό που θα αποτελεί την "ταυτότητα" του χρηστη. Μια "ταυτότητα" που θα επιτρέπει στους "ενδιαφερόμενους", μέσω δορυφορικού συστήματος, να ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΟΛΕΣ τις τηλεοπτικές προτιμήσεις-επιλογές μας, σε πραγματικό χρόνο και μάλιστα δωρεάν. Στην πραγματικότητα μεσα απο τον προσωπικο αριθμο του ψηφιακού σηματος μαθαινουν το τηλεοπτικο προφιλ των συνδρομητων. Συνεπως και τον τροπο ζωης τους!
Κι ακόμη θυμάμαι μια καθηγήτριά μου στο λύκειο που γύρισε και μας είπε "Γιατί νομίζετε πως τα super market βγάζουν κάρτες και παρέχουν δωρεάν εκπτώσεις; Αν παρακολουθήσετε τις αποδείξεις, στο τέλος λένε <<Ευχαριστούμε κε Τάδε>> ή <<Ευχαριστούμε κα Δείνα>>". Και δεν είχε άδικο...
ΠηγέςΗ τεχνική που ακολουθούν ονομάζεται Στατιστική Δειγματοληψία και είναι η ίδια τεχνική που ακολουθείται και για την πρόβλεψη των εκλογικών αποτελεσμάτων. Η Στατιστική Υπηρεσία δημιουργεί ένα δείγμα κοινού και έπειτα υπολογίζει πόσοι από το κοινό αυτό είδαν κάθε πρόγραμμα. Έπειτα, υπολογίζεται το δείγμα και εκτιμάται ο αριθμός των ανθώπων για ολόκληρο τον πλυθησμό που βλέπουν κάθε εκπομπή.
Η Στατιστική Υπηρεσία στηρίζεται σε πληροφορίες που συγκεντρώνονται από τηλεοράσεις όπου έχουν εγκατασταθεί ειδικοί μετρητές. Έπειτα, συνδυάζονται οι πληροφορίες και επεξεργάζονται από πολύ μεγάλες βάσεις δεδομένων που έχουν καταχωρημένα τα κανάλια, και τη σειρά που παίζεται κάθε στιγμή.
Για να ξέρει η εταιρία ποιός και τί βλέπει, έχει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό νοικοκυριών που έχουν συμφωνήσει να αποτελέσουν μέρος του αντιπροσωπευτικού δείγματος για τις εθνικές μετρήσεις. Στην περίπτωση της εταιρίας Nielsen της Αμερικής, λαμβάνονται υπόψιν 99 εκατομμύρια νοικοκυριά με τηλεόραση στις Η.Π.Α. και πάραυτα δε θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός. Το κλειδί, λοιπόν, είναι να είμαστε σίγουροι πως το δείγμα είναι αντιπροσωπευτικό.
Πιο συγκεκριμένα, ένα "μαύρο κουτί" που αποτελεί υπολογιστή και modem, στέλνει όλες τις πληροφορίες στον κεντρικό υπολογιστή της εταιρίας κάθε βράδυ. Έπειτα, παρακολουθώντας τί παίζεται στην τηλεόραση τη συγκεκριμένη ώρα, η εταιρία συνδυάζει και καταγράφει το πόσοι άνθρωποι βλέπουν το πρόγραμμα κάθε στιγμή.
Κάθε άτομο του νοικοκυριού, παραλαμβάνει ένα χειριστήριο με ένα κουμπί που ανάβει ή κλείνει το μικρό "μαύρο κουτί" για να δείξει πότε ξεκίνησε και πότε σταμάτησε να παρακολουθεί.
Για να είναι σίγουροι πως παρέχουν σωστά αποτελέσματα, η εταιρία πραγματοποιεί συνεχώς ελέγχους και επικοινωνεί με τις οικίες-δείγματα για να σιγουρευτεί πως όλα δουλεύουν ως πρέπει με τις συσκευές τους.
Από την άλλη πλευρά, οι διαφημιστές πληρώνουν για να προβάλλουν διαφημίσεις ανάμεσα σε τηλεοπτικά προγράμματα, βασιζόμενοι στα στατιστικά που παρέχει η στατική υπηρεσία. Έτσι, ένα show που έχει εκατομμύρια να το παρακολουθούν, μπορεί να φαίνεται δημοφιλές σε εμάς, αλλά ένα κανάλι μπορεί να χρειάζεται εκατομμύρια ακόμη ώστε να το πρόγραμμα να γίνει και οικονομική επιτυχία. Για αυτό το λόγο μερικές εκπομπές, παρόλο που φαίνεται να έχουν φανατικό κοινό, τελικά ακυρώνονται.
---
Αυτή φυσικά είναι η μία πλευρά... Η παλιά! Γιατί οι παλιές τηλεοράσεις είχαν μόνο τη δυνατότητα να λαμβάνουν το σήμα που εκπέμπεται. Για αυτό και χρειαζόταν ειδικός μηχανισμός αλλά και η άδεια του κοινού προκειμένου να καταγράφονται τα τηλεοπτικά τους ίχνη. Βέβαια, με την έλευση του ψηφιακού σήματος, τα πράγματα διαφέρουν λιγάκι.
Πιο συγκεκριμένα, κάθε "συνδρομητής" θα καταχωρείται σε "ηλεκτρονική βάση δεδομένων" με ένα συγκεκριμένο και μοναδικό αριθμό που θα αποτελεί την "ταυτότητα" του χρηστη. Μια "ταυτότητα" που θα επιτρέπει στους "ενδιαφερόμενους", μέσω δορυφορικού συστήματος, να ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΟΛΕΣ τις τηλεοπτικές προτιμήσεις-επιλογές μας, σε πραγματικό χρόνο και μάλιστα δωρεάν. Στην πραγματικότητα μεσα απο τον προσωπικο αριθμο του ψηφιακού σηματος μαθαινουν το τηλεοπτικο προφιλ των συνδρομητων. Συνεπως και τον τροπο ζωης τους!
Κι ακόμη θυμάμαι μια καθηγήτριά μου στο λύκειο που γύρισε και μας είπε "Γιατί νομίζετε πως τα super market βγάζουν κάρτες και παρέχουν δωρεάν εκπτώσεις; Αν παρακολουθήσετε τις αποδείξεις, στο τέλος λένε <<Ευχαριστούμε κε Τάδε>> ή <<Ευχαριστούμε κα Δείνα>>". Και δεν είχε άδικο...
http://electronics.howstuffworks.com/question433.htm
http://www.pentapostagma.gr/2012/07/blog-post_5662.html
Σχόλια