Μην είναι άνθρωποι κι αυτοί...
Ανοίγοντας κάποιος την τηλεόραση θα βρει διάφορες εκπομπές που αφορούν τον ανθρώπινο πόνο και τις ανθρώπινες εμπειρίες. Όμως αυτοί οι άνθρωποι γιατί βγαίνουν στην τηλεόραση να πουν τον πόνο τους; Τι κερδίζει ο τηλεθεατής από αυτό;
Ο Quino(Αργεντινός δημιουργός της Mafalda) είχε φτιάξει ένα στριπάκι όπου μία κοπέλα έλεγε "Διαβάζω στην εφημερίδα όλα αυτά τα κακά που συμβαίνουν στον κόσμο και διαπιστώνω πόσο καλή είμαι!". Είναι αλήθεια; Έτσι σκέφτονται οι τηλεθεατές; Μήπως είναι και τηλεθεατές που δεν έχουν κάτι να κάνουν εκείνη την ώρα και κάθονται και το παρακολουθούν; Ας δούμε όμως καλύτερα τους ανθρώπους που μοιράζονται το πρόβλημά τους.
Κυκλοφορεί σαν φήμη ότι οι επισκέπτες των εκπομπών αυτών λαμβάνουν κάποια χρήματα ώστε να "ξεπουλιούνται". Συγκεκριμένα διαβάζουμε από την εφημερίδα Espresso:
"Εδώ και ενάμιση χρόνο προσπαθούσα να φτιάξω τα δόντια μου[...]Δεν ήξερα ποτέ ποσά λεφτά έπαιρνα το μήνα, γιατί δεν ήταν στάνταρ. Τα περισσότερα που πήρα ποτέ ήταν 400 ευρώ, αλλά έχει τύχει να πάρω και μόνο 70,".
Αντίστοιχα,σε συνέντευξη του Γιώργου Σταυρακάκη, για λογαριασμό του περιοδικού "ΠΑΝΟΡΑΜΑ" βρέθηκε το παρακάτω απόσπασμα:
«Αυτά τα ταλέντα, εντός ή εκτός εισαγωγικών, είναι άνθρωποι που καταφεύγουν στη σημερινή τηλεόραση, αφού κάθε κανάλι τηλεοπτικό έχει και την δισκογραφική του εταιρία, με την ελπίδα ότι σύντομα θα γίνουν αστεράκια ή αστέρες. Δεν τους περνάει καθόλου απ' το μυαλό ότι τους εκθέτουν, τους αλέθουν και αφού τους ξεζουμίσουν για ένα εξάμηνο τους εγκαταλείπουν και ετοιμάζουν το επόμενο κοπάδι για το σφαγείο. Αν μπλέξεις με δισκογραφικές τέτοιου είδους, εκεί θα καταλήξεις».
Βλέπουμε λοιπόν πως αυτή η "φήμη" που προαναφέρθηκε, ίσως να είναι περισσότερο πραγματικότητα παρά φήμη. Πραγματικά άνθρωποι ξεπουλιούνται για τα χρήματα. Το χειρότερο μάλιστα είναι όταν ξεπουλιούνται για χρήματα που δεν παίρνουν ποτέ.
Βλέπουμε στο enet.gr:
Από τη μια οι ειδικοί της τηλεόρασης λένε πως τέτοιες εκπομπές χαμηλής ποιότητας, την αισθητική και την τηλεθέασή τους την οφείλουν στο δάκρυ ενός βασανισμένου. Από την άλλη τη συνταγή τους τη στηρίζουν στη βαθιά υποτίμηση της ανθρώπινης υπόστασης.
ενώ συνεχίζει:
Τη διέσυραν μέχρι τελικής πτώσης. Της αντάλλαξαν τη δίψα για δημοσιότητα με την απόγνωση της ψυχής της. Προφανώς και η ίδια επέλεξε έως ένα σημείο να συμμαχήσει με τους όρους ενός παιχνιδιού, που δεν ήξερε όμως πώς εξελισσόταν και με ποιους όρους.
Βλέπουμε λοιπόν πως οι άνθρωποι αυτοί της τηλεόρασης(παραγωγοί, παρουσιαστές κτλ) δεν φέρουν όλη την ευθύνη αφού όλα γίνονται με την ανοχή των "επισκεπτών". Κι αυτή είναι και η δικαιολογία τους. "Δεν τους κάνουμε κάτι που δε θέλουν". Όμως κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους είναι άρρωστοι. Το να τους παρέχονται χρήματα επειδή είναι άρρωστοι αλλά όχι αρκετά ώστε να σταματήσουν να είναι(οπότε και θα τελείωνε η εκμετάλλευσή τους) δεν είναι και ό,τι πιο ανθρώπινο. Στο βωμό του χρήματος και της δόξας παραμυθιάζουν ανθρώπους και μετά τους πετάνε στα σκουπίδια.
Παράδειγμα φέρεται η Λίλη από την εκπομπή παρατράγουδα που βρίσκεται στη σελίδα της εφημερίδας Espresso που προαναφέρθηκε:
«Εδώ και ενάμιση χρόνο προσπαθούσα να φτιάξω τα δόντια μου. Μέχρι να αρχίσει να φαίνεται η αλλαγή ήμουν η καλή και πάντα φρόνιμη Λίλη, όπως μου έλεγαν. Ξαφνικά, όταν η διαφορά άρχισε να φαίνεται, έπαψαν να ενδιαφέρονται και για μένα. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του σκηνοθέτη μας κ. Ευστρατιάδη που μόλις με αντίκρισε γυρίζοντας από τις καλοκαιρινές μου διακοπές, μου είπε: “Και τώρα τι κατάφερες, έγινες όπως και οι υπόλοιπες;”. Δηλαδή φυσιολογική» προσθέτει η Λίλη.
Και για όσους γνώρισαν την κα. Ελισάβετ σαν την τρελόγρια που τραγουδούσε "Πού είναι ο Βάγκνερ και ο Πουτσίνι" στο πλευρό της Αννίτας Πάνια αλλά και σε άλλες εκπομπές, οφείλουμε να δείξουμε μία διαφορετική οπτική. Ένα βίντεο που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης της Αθήνας το 2007.Και κλείνω με το σχόλιο ενός από αυτούς που παρακολούθησαν το βίντεο στο youtube:
Πολλές φορές οι άνθρωποι εγκλωβίζονται στην εικόνα που έχουν οι άλλοι γι' αυτούs και φοβούνται να εκφραστουν, [...] Πρέπει να κοιτάμε καλά μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Είναι τόσο δύσκολο να τους καταλάβουμε πραγματικά...
Ο Quino(Αργεντινός δημιουργός της Mafalda) είχε φτιάξει ένα στριπάκι όπου μία κοπέλα έλεγε "Διαβάζω στην εφημερίδα όλα αυτά τα κακά που συμβαίνουν στον κόσμο και διαπιστώνω πόσο καλή είμαι!". Είναι αλήθεια; Έτσι σκέφτονται οι τηλεθεατές; Μήπως είναι και τηλεθεατές που δεν έχουν κάτι να κάνουν εκείνη την ώρα και κάθονται και το παρακολουθούν; Ας δούμε όμως καλύτερα τους ανθρώπους που μοιράζονται το πρόβλημά τους.
Κυκλοφορεί σαν φήμη ότι οι επισκέπτες των εκπομπών αυτών λαμβάνουν κάποια χρήματα ώστε να "ξεπουλιούνται". Συγκεκριμένα διαβάζουμε από την εφημερίδα Espresso:
"Εδώ και ενάμιση χρόνο προσπαθούσα να φτιάξω τα δόντια μου[...]Δεν ήξερα ποτέ ποσά λεφτά έπαιρνα το μήνα, γιατί δεν ήταν στάνταρ. Τα περισσότερα που πήρα ποτέ ήταν 400 ευρώ, αλλά έχει τύχει να πάρω και μόνο 70,".
Αντίστοιχα,σε συνέντευξη του Γιώργου Σταυρακάκη, για λογαριασμό του περιοδικού "ΠΑΝΟΡΑΜΑ" βρέθηκε το παρακάτω απόσπασμα:
«Αυτά τα ταλέντα, εντός ή εκτός εισαγωγικών, είναι άνθρωποι που καταφεύγουν στη σημερινή τηλεόραση, αφού κάθε κανάλι τηλεοπτικό έχει και την δισκογραφική του εταιρία, με την ελπίδα ότι σύντομα θα γίνουν αστεράκια ή αστέρες. Δεν τους περνάει καθόλου απ' το μυαλό ότι τους εκθέτουν, τους αλέθουν και αφού τους ξεζουμίσουν για ένα εξάμηνο τους εγκαταλείπουν και ετοιμάζουν το επόμενο κοπάδι για το σφαγείο. Αν μπλέξεις με δισκογραφικές τέτοιου είδους, εκεί θα καταλήξεις».
Βλέπουμε λοιπόν πως αυτή η "φήμη" που προαναφέρθηκε, ίσως να είναι περισσότερο πραγματικότητα παρά φήμη. Πραγματικά άνθρωποι ξεπουλιούνται για τα χρήματα. Το χειρότερο μάλιστα είναι όταν ξεπουλιούνται για χρήματα που δεν παίρνουν ποτέ.
Βλέπουμε στο enet.gr:
Από τη μια οι ειδικοί της τηλεόρασης λένε πως τέτοιες εκπομπές χαμηλής ποιότητας, την αισθητική και την τηλεθέασή τους την οφείλουν στο δάκρυ ενός βασανισμένου. Από την άλλη τη συνταγή τους τη στηρίζουν στη βαθιά υποτίμηση της ανθρώπινης υπόστασης.
ενώ συνεχίζει:
Τη διέσυραν μέχρι τελικής πτώσης. Της αντάλλαξαν τη δίψα για δημοσιότητα με την απόγνωση της ψυχής της. Προφανώς και η ίδια επέλεξε έως ένα σημείο να συμμαχήσει με τους όρους ενός παιχνιδιού, που δεν ήξερε όμως πώς εξελισσόταν και με ποιους όρους.
Βλέπουμε λοιπόν πως οι άνθρωποι αυτοί της τηλεόρασης(παραγωγοί, παρουσιαστές κτλ) δεν φέρουν όλη την ευθύνη αφού όλα γίνονται με την ανοχή των "επισκεπτών". Κι αυτή είναι και η δικαιολογία τους. "Δεν τους κάνουμε κάτι που δε θέλουν". Όμως κάποιοι από αυτούς τους ανθρώπους είναι άρρωστοι. Το να τους παρέχονται χρήματα επειδή είναι άρρωστοι αλλά όχι αρκετά ώστε να σταματήσουν να είναι(οπότε και θα τελείωνε η εκμετάλλευσή τους) δεν είναι και ό,τι πιο ανθρώπινο. Στο βωμό του χρήματος και της δόξας παραμυθιάζουν ανθρώπους και μετά τους πετάνε στα σκουπίδια.
Παράδειγμα φέρεται η Λίλη από την εκπομπή παρατράγουδα που βρίσκεται στη σελίδα της εφημερίδας Espresso που προαναφέρθηκε:
«Εδώ και ενάμιση χρόνο προσπαθούσα να φτιάξω τα δόντια μου. Μέχρι να αρχίσει να φαίνεται η αλλαγή ήμουν η καλή και πάντα φρόνιμη Λίλη, όπως μου έλεγαν. Ξαφνικά, όταν η διαφορά άρχισε να φαίνεται, έπαψαν να ενδιαφέρονται και για μένα. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του σκηνοθέτη μας κ. Ευστρατιάδη που μόλις με αντίκρισε γυρίζοντας από τις καλοκαιρινές μου διακοπές, μου είπε: “Και τώρα τι κατάφερες, έγινες όπως και οι υπόλοιπες;”. Δηλαδή φυσιολογική» προσθέτει η Λίλη.
Και για όσους γνώρισαν την κα. Ελισάβετ σαν την τρελόγρια που τραγουδούσε "Πού είναι ο Βάγκνερ και ο Πουτσίνι" στο πλευρό της Αννίτας Πάνια αλλά και σε άλλες εκπομπές, οφείλουμε να δείξουμε μία διαφορετική οπτική. Ένα βίντεο που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Τέχνης της Αθήνας το 2007.Και κλείνω με το σχόλιο ενός από αυτούς που παρακολούθησαν το βίντεο στο youtube:
Πολλές φορές οι άνθρωποι εγκλωβίζονται στην εικόνα που έχουν οι άλλοι γι' αυτούs και φοβούνται να εκφραστουν, [...] Πρέπει να κοιτάμε καλά μέσα στα μάτια των ανθρώπων. Είναι τόσο δύσκολο να τους καταλάβουμε πραγματικά...
Σχόλια