Ιερόδουλες υπό τα μάτια του Αθηναίου
Αλήθεια ποια είναι η γνώμη των ανθρώπων όταν ακούν τη φράση "ιερόδουλη"; Ποια είναι η πραγματική αλήθεια; Είναι κοπέλες που τις βιάζουν και τις εξαναγκάζουν; Είναι κοπέλες που κάνουν ό,τι κάνουν επειδή είναι επιλογή τους; Είναι κοπέλες άλλες της πρώτης και άλλες της δεύτερης κατηγορίας;
Μήπως είναι κάτι διαφορετικό που δε συλλαμβάνει εύκολα ο ανθρώπινος νους; Τουλάχιστον ο δικός μας... Σε αυτές τις ερωτήσεις ήθελα να απαντήσω και έψαξα στο google για "είμαι ιερόδουλη" ελπίζοντας πως θα πέσω πάνω σε κάποιο forum ή κάποιο blog... Ήθελα μια αληθινή μαρτυρία. Και έπεσα στο blog του Αθηναίου και συγκεκριμένα σε αυτό το blog από όπου είναι και τα παρακάτω αποσπάσματα.
Οικογένεια δεν έκανα ποτέ. Μοναξιά αισθάνομαι σήμερα. Έχω μερικούς φίλους και φίλες. Πρόσφατα (πριν 2 ώρες), ένας παλιός μου πελάτης, 67 ετών σήμερα, πρόσφατα χήρος, πέθανε η σύζυγός του, μου έκανε πρόταση γάμου. Τον ξέρω 30 χρόνια και λέω να την δεχτώ.
Μου χει μεινει η ιστορια της,ποτε δεν ειχε προστατη, ποτε δεν εκμεταλλευτηκε αλλες γυναικες, παντα δουλευε μονη.
Στην περιοχή των Πατησίων υπάρχουν πολυκατοικίες της δεκαετίες του '60 και του '70 με χωριστές εισόδους (δίπλα στη κεντρική) με μικρά διαμερίσματα που είχαν κατασκευαστεί υποτίθεται για το θυρωρό, αλλά στην ουσία τα νοίκιαζαν οι ιδιοκτήτες σε οίκους ανοχής. Λειτουργούσαν νόμιμα. Μέσα στο "σπίτι" δούλευε μια κοπέλα μόνο, με άδεια από την Υπηρεσία Ηθών και την Υγειονομική Υπηρεσία. Είχε υπηρετικό προσωπικό παλιά "συνάδελφό" της που η ηλικία πλέον την είχε βγάλει στη "σύνταξη" χωρίς φυσικά να εισπράττει από κάποιο ταμείο γιατί ποτέ δεν ήταν και δεν μπορούσε να ήταν ασφαλισμένη. Ήταν κανόνας οι νεώτερες κοπέλες και όχι πόρνες γιατί τότε δεν υπήρχαν πόρνες όπως σήμερα (στην ψυχή), βοηθούσαν τις παλιές δηλαδή τις συντηρούσαν. Κάποια από αυτά τα σπίτια είχαν βοηθό ομοφυλόφιλο κάποιας ηλικίας που επίσης τον βοηθούσαν.
Η δουλειά των βοηθών ήταν να καθαρίζουν το σπίτι και να επιβλέπουν διακριτικά το σαλόνι αναμονής πελατών κυρίως νεαρών τα απογεύματα που πηγαίναμε μετά το σχολείο κρυφά όποτε διαθέταμε χαρτζιλίκι που φρόντιζαν οι γονείς να δίνουν ή να έχουμε κάποιοι από εμάς από την εργασία μας τα Σαββατοκύριακα σε διάφορες βιοτεχνίες ή φαγάδικα. Δεν υπήρχε τότε "λιβάδι" όπως υπάρχει σήμερα για τους νεαρούς ελεύθερης βοσκής. Πολλές από αυτές τις γυναίκες των "σπιτιών" είχαν κάνει το κουμάντο τους για τα γεράματά τους. Άλλες μεγάλωσαν και σπούδασαν παιδιά αποφεύγοντας στο τέλος να μπουν στη ζωή τους για να μη τους κάνουν κακό. Οι περισσότερες όμως κατέληξαν να είναι άστεγες και να ζουν με το συσσίτιο του Δήμου. Ο Δήμος της Αθήνας φιλοξενεί αρκετές σε εστίες που διαθέτει. Όσοι ήταν τυχεροί όπως εγώ και μίλησαν με αυτές τις ξεχασμένες γυναίκες που έκαναν άντρες πολλούς από εμάς, έμαθαν πολλά πράγματα, όπως τι σημαίνει αξιοπρέπεια και μεγαλείο ψυχής.
Σχόλια
Το δημοσίευσα.